De Apennijnen

14 september Fidenza Medesano 

 Vol goede moed gaan we het volgende avontuur aan. Het avontuur betreft nu zowel het berggebied waar we nu intrekken als de onzekerheid over hotels of slaapplaatsen. We voelen ons iig wel opgelucht nu we besloten hebben ons niet meer druk te maken en gewoon af te wachten wat er gebeurt. Het wordt een heerlijke wandeling, rustig beginnen met wat heuveltjes na Fidenza, later wat sterker stijgen en dalen in een prachtig landschap. Bij Costamezzana gaan we wat van de vaste route af voor koffiepauze bij bar De Eekhoorn. Op onze vorige tocht hebben we in dit dorp overnacht en zijn toen veel bij De Eekhoorn geweest. De waard Oliviero is zeer betrokken en laat alle passerende pelgrims noteren in zijn jaarboek. Toen ik in gesprek ging met hem heeft hij ons meteen opgezocht in het boek van 2016 en kwam dit trots laten zien. De wandeling ging door naar

Medesano, puur op de gok want er wordt alleen een kloostertje met een paar matrassen vermeld voor overnachters. Maar er is ook een station en zo kunnen we altijd wel iets vinden, al is het in Parma. Het blijkt niet nodig, hotel restaurant La Braceria bestaat gewoon en na wat soubatten kunnen we een 1-persoonskamer krijgen met een extra matras op de grond. Niet ideaal maar in onze situatie wel.

15 september Medezano-Fornovo di Taro

We doen vandaag een soort zondags-wandelingetje. Een kleintje van 12km. Dat komt zo uit met de etappe indeling voor de komende dagen en we konden er een hotel reserveren. En een dagje krachten besparen komt wel uit want hierna wordt het zwaar bergwerk. Op een hoog gelegen vlakte hoorden en zagen we jagers actief zijn. Pas een eind verder, vlak voor een stadje zagen we 2 reeën die hopelijk naar de andere kant zouden lopen. We hadden de verdere route nog goed in het geheugen omdat die de vorige keer veel indruk had gemaakt. Het gaat door het Parco Fluveale, een natuurgebied in het stroomgebied van de (bijna drooggevallen) Taro.

Het is heel fijn wandelen zo, genoeg te zien aan gevlinderte en andere natuur hoewel het er in dit seizoen heel anders uit ziet als drie jaar geleden. Toen we in Fornovo naar het bijzondere beeldhouwwerk aan de kerk gingen kijken kwam iemand ons direct uitgebreid de weg wijzen. Het had weinig zin om uit te leggen dat we helemaal niet verder wilden vandaag. Nog een stukje van de zeer druk bezochte zondagmis meegemaakt, met de aardige gewoonte om na het gebed alle naasten om je heen een hand te geven.en voorspoed te wensen.

16 september Fornivo di Taro- Cassio de Terenzo

Dat gaat een pittige tocht worden, vanuit het dal naar hoog in de Apennijnen. Eerst niet zo leuk langs een te drukke provinciale weg, later heel leuk langs prachtige bergpaadjes met mooie uitzichten. Ook niet zo leuk was dat de enige bar die we in dit dun bevolkte gebied zouden tegenkomen gesloten was ivm vakantie. Geen koffie vandaag! Verder liep het heerlijk, ook de lastige steile paden kunnen we nog goed aan. Al kon een jonge Belg die we tegenkwamen dat natuurlijk veel sneller. Aangekomen in het hostel was  er gelukkig direct plaats voor ons. Een heel bijzonder onderkomen met, een zeer gedreven waard die het gebouwtje op alle plaatsen had volgezet en -gehangen met allerlei oude spullen: een uitdragerij met eigen stijl. De dorpsbar iets verderop, die nog goede herinneringen bij ons opriep voldeed nog steeds. Overdag was het terras bevolkt door kaartende en pratende dorpsbewoners die daar urenlang konden verblijven, s avonds konden we daar met de in totaal 7 pelgrims uit het hostel eten. Heel gezellig zo. Alleen soms wat verwarrend om zoveel talen door elkaar te spreken...

17 september Cassio-Passo della Cisa.

Na een ongelooflijk uitgebreid en overcompleet ontbijt-aanbod waarvan je nauwelijks gebruik van wilt maken voor het lopen, konden we opnieuw beginnen aan zo een mooie bergtocht.

We waren vroeg vertrokken, liepen dus voorop en zagen pas na onze koffiepauze 2 andere pelgrims, we hebben elkaar ahw afgelost op het terras. Onze tocht ging voorspoedig verder, vooral mooie bospaden, voornamelijk klimmend natuurlijk want we gingen naar de Passo della Cisa. De paden waren gelukkig goed begaanbaar, we herinnerden ons van de vorige keer dat het een flinke modderboel was, een grote glijbaan. Ook het hostel della  Cisa is een prettig onderkomen met 2 pers. kamers en eigen sanitair. Het enige mankement is het ontbreken van wifi, er is zelfs helemaal geen internet te krijgen. Alleen als je zo een 200m langs de weg terug loopt kun je weer verbinding maken. Toch best lastig voor pelgrims met een zwervend bestaan.

18 september Passo della Cisa-Pontremoli.

Voor het begin van deze route moeten wel 2km terug lopen langs de weg, naar de echte Passo. Een beetje saai,maar op deze vroege morgen zagen we wel een marter lopen, een nerts of mink. Dat is toch een tref.

Verderop begon het klimmen en dalen. We hadden op het routeprofiel wel gezien dat er een grote klim en daarna een lange steile afdaling in zat, maar ach, dat dachten we toch gewend te zijn de laatste dagen. Nou nee, dat viel nogal tegen. Deze afdaling over een moeilijk rots en stenen pad was zwaar en ging vooral eindeloos lang door. We zagen alleen maar de steile diepe afgrond naast ons en hadden geen idee hoe lang dat nog zou doorgaan. Wat waren we blij dat we aan het eind daarvan op een asfalt weg kwamen die we ook als verdere route konden kiezen. Dat bespaarde ons een volgende iets kleinere klim en afdaling.  Pontremoli is een prachtig stadje, met goed bewaard gebleven historisch centrum en 3 mooie middeleeuwse bruggen. We konden direct in het enige hotel terecht. Morgen weer op geoed geluk naar Aulla waar we nog geen zicht hebben op een slaapplaats.

19 september: Pontremoli-Aulla

Dat wordt aardig afzien vandaag, dat wisten we al: 32km, zeker aan het begin veel langs de autoweg. We hadden voor een groot deel van de drukke weg al een eigen oplossing gevonden, vanuit het hotel een veel rustiger weggetje. De route slingerde eerst wat links en rechts om de weg heen met soms wel leuke paadjes.

In het eerste koffiedorp Filattiera bezochten eerst een bijzondere kerk van romaanse oorsprong, en op weg naar de bar kwamen we Andrew tegen, de Canadese pelgrim die we al een poosje dagelijks zien. Hij heeft de route vandaag ingekort door voornamelijk langs de autoweg te lopen. Ook geen lol maar wel snel. Wij die-harts liepen trouw de aangegeven route en dat hebben we geweten: in het tweede deel van de tocht was die uitgezet door het bos over erg lastige paadjes. Slopend al dat stijgen en dalen over rotsen en keien. In het bos hadden we wel een toevallige reunie met alle Fransen en de jonge Belg die vandaag zijn laatste etappe liep. We hoorden dat zij zich gisteren zorgen over ons maakten omdat wij niet in het hostel waren aangekomen waar zij allemaal waren. Wij hadden gewoon een echt hotel om te slapen! En dat hadden we ook snel gevonden in Aulla, hetzelfde als 3 jaar geleden, toen we daar de aardbeving meemaakten. Voor de pizza vonden we een heel authentiek Italiaans restaurant dat vol zat met echte Aulla-ers. Leuke afsluiting in een niet zo gezellig stadje.

20 september: Aulla-Sarzana

Deze etappe heeft de aardigheid om 300m na het begin een enorm steile hoge berg over te moeten en daarna nog een. Dus eerst 8km klimmen en dan 8km afdalen. We waren er op voorbereid dus tanden erin. Dat klimmen dat gaat nog wel, is zwaar maar rustig doorgaan. Het afdalen is veel moeilijker. Het blijft zoeken naar goede afstapjes en balanceren, nooit een gelijkmatig ritme om te lopen. Dat heeft mij de afgelopen dagen al flink opgebroken, de pijnlijke knie protesteerde al hevig en voelt ook onzeker aan. Daarom gisteren bij de farmacia een eenvoudige sportbrace aangeschaft, die is goed voor sporten vlg de juffrouw. En dat moest vandaag bewezen worden. Het lijkt wel wat versteviging te geven en sneller herstel na zware belasting. En zwaar was vooral de afdaling na het dorpje Ponzano (alwaar geen bar).

Soms leek het pad verticaal naar beneden te gaan. Nou ja, met alle pijntjes en ongemakken zijn we weer heelhuids beneden gekomen waar ons nog een lang en leuk pad langs een kanaaltje wachtte. Het kanaaltje lag op veel plaatsen vol met vederkruid, bossen van vele meters lang.

Ons hotel in Sarzana hield de in Italie gebruikelijke middagrust aan, gesloten tot 15.00u. Dus zijn we maar anderhalf uur op de stoeltjes voor de receptie gaan zitten. Dat was dan ook onze middagrust. Die rust was erg belangrijk ivm de genoemde pijntjes en ongemakken: mijn knie begint de laatste dagen steeds heftiger te protesteren en sinds kort heeft Marius een pijnlijke plek aan de enkel die nu zorgelijk wordt. Kunnen we wel blijven lopen?

21 september, Sarzana-Massa

Vandaag hebben we tijd genoeg, zelfs voor ontbijt in hotel.  We gaan rekening houden met de waarschuwingen die het lichaam geeft en daarom vandaag een aangepaste wandeling. Als we in Sarzana de eerste klim naar het Castello overslaan en de lange route van 29 km inkorten door te stoppen voor een flinke heuvel voor Massa dan blijft er zo n 18km vlak wandelen over. En dat deed ons goed! Heel rustig aan, veel pauzes en niks klimmen of dalen. Heel mooie paden die ons zo veel mogelijk langs kanaaltjes leiden. Met prachtig helder water waar heel veel vissen, soms in grote scholen duidelijk zichtbaar waren. Vooral aan tuin- en parkplanten is te zien dat we sreeds zuidelijker komen: grote palmen, cactussen, bloeiende bossen oleander, granaatappel, bananenboom, agaves, het houdt niet op.

Het was op en top een plezierwandeling, heel goed voor het herstel. De laatste 10 km, vanaf Avenza hebben we met de trein gedaan. Hierbij kregen we weer een duidelijk beeld van de afgravingen in de marmerbergen bij Carara. Mooi maar toch een beetje triest, die afgekloven bergen.

In Massa nog een eind gelopen naar het hostel. Daarbij kregen we nog niet zo een positieve indtuk van deze industriestad maar dat werd later in de middag op het pleintje voor het hostel ruimschoots goedgemaakt met alle levemdigheid.

En zo zijn we al meer dan 3 weken onderweg en al dik over de helft van de afstand naar Rome. Ondanks wat tegenvallers over gezoek naar slaapplaatsen, of even wat meer pelgrims om ons heen dan verwacht was en dan de recente lichamelijke probleempjes, toch  is de stemming nog opperbest. Alles wat we zien en meemaken, het plannen en uitzoeken van de etappes, het volop bezig zijn met de wandeling geeft zoveel voldoening, het is gewéldig! Wij zullen doorgaan...

​​​