De Po-vlakte

9 september Vercelli-Robbio-Mortara

Ach, laten we t maar eens een dagje makkelijk maken dachten we: niet te lange wandeling, makkelijk terrein en niet zo warm. Dus tijd genoeg om in het hotel te ontbijten. De tocht over alle dijkjes tussen de rijstvelden was idd niet zwaar. Door de afwisseling in landschap, soms met een populierenbos, soms ook maisteelt of sojabonen en soms gewoon allerlei struiken Maar voornamelijk rijst!!  Na een paar kilometer werden we opgewacht door een po-vlakte-bewoonster (Carla die waarschijnlijk een groot deel van de morgen klaar staat om alle passerende pelgrims aan te spreken. Ze weet heel veel over alerlei wandelroutes in Italie en in heel Europa. En ze weet ook  precies wie er de afgelopen tijd allemaal zijn langs geweest.

Al wandelend is er veel te zien. Een kleine opsomming: gele en blauwe libellen, bonte kraai, grote sprinkhanen, zwaluwen en reigers, waterjuffers, zwanenbloem, eendagsbloem, te veel om op te noemen. En muggen... In Robbio bleek het genoemde hotel niet meer te bestaan. We probeerden nog eens een ons bekend adresje bij het gemeentehuis, waar een aanwezige politie-agent probeerde Anna (beheerster van de slaapplaatsen) te roepen maar hij kreeg geen contact. We moesten zelf nog maar proberen te bellen. Toen we even in de bar aan de overkant zaten kwam Anna ons opzoeken. Nee, ze had alleen nog 2 bedden bij Franse vrouwen op de kamer. Daar voelden wij niet zoveel voor dus kozen we voor de trein naar Mortara, een stadje 14km verderop. Dat zou onze korte relaxwandeling voor morgen zijn maar met de trein is ook relaxed. Er was een prima hotel tegenover het station met een superaardige en behulpzame waard. Hij heeft van alles gedaan om een hotel voor de volgende dag voor ons te vinden en dat viel nog niet mee. Op de een of andere manier blijkt overal alles vol te zijn. Maar hij zou wel wat regelen en daarover zou hij mij de volgende dag wel bellen. Geweldige hulp en steun zo, een aanrader hotel Bottala in Mortara!

10 september Mortara-Galasco

Na enige tijd wandelen belde de waard van het hotel me idd op: hij had een kamer gevonden vlak voor Galasco. Heel hartelijk bedankt!!! Dat geeft rust, er zijn immers veel pelgrims op onze route vandaag, het wordt druk op de Via Francigena! Na het telefoontje kwamen we eerst nog in het dorpje Tromello waarvan we wisten dat daar Paulo rondfietste om pelgrims op te vangen en van een stempel, een button en een getuigschrift te voorzien.

En wij troffen hem idd weer, we moesten mee naar zijn pelgrimsbar voor de uitreiking. Toch weer een leuke ervaring. De plek waar het hotel voor ons gereserveerd was kennen we wel, het is bij een soort bedevaartoord met een uitspanning erbij. De route ernaartoe gaf wel wat verwarring, de gps gaf een andere richting aan dan de oude markering en de beschrijving in het boekje. Toch deze laatste maar gevolgd, we moesten tenslotte naar die kerk. De route blijkt dus te zijn omgelegd sinds onze vorige tocht. Wij volgden het bekende pad, kwamen in het hotelletje en werden daar zeer hartelijk verwelkomd. Alles in orde, goed kamer, de was gedaan en goed s Middags nog het heiligdom bezocht met alle bonte muurschilderingen van Maria en van het wonder  van Bozzola. Toch wel heel bijzonder, die volksdevotie. Er komen best nogal wat mensen naar de mis. Nadat s avonds bleek dat ook het zoeken naar een hotel in Pavia moeilijk was sloeg de frustratie wel toe: iedere dag de onrust over het vinden van een (betaalbare) slaapplaats en dan nog eens die drukte op het pad. De Via is natuurlijk niet van ons, maar steeds wandelaars voor je zien en achter je weten is niet helemaal wat we bedoelden. Ondanks de negatieve stemming gaan we het morgen weer proberen, afwachten hoe het dan loopt.

11 september, Galasco-Pavia.

Eerst een nogal saai agrarisch gebied, plat, nat en mais, eigenlijk net of je thuis bent. Dichterbij Pavia een mooi vlinderrijk oeverbos langs de rivier Ticino. Aan de overkant brede witte zandstranden met enorme hoeveelheden vogels van allerlei soort. Prachtig.  Vlak voor Pavia was een grote opruimactie aan de gang, honderden vrijwilligers met groene t-shirts en prikstokken en vuilniszakken waren het gebied aan het opschonen. De krant meldde dat er 5ton afval was verzameld! In Pavia was dus geen hotel te reserveren, we hebben het nog even aan de receptie geprobeerd, maar nee. Dan waagden we het maar met de trein naar Belgioioso te gaan, daar kenden we nog een leuk hotel dat nog steeds leek te bestaan. Telefonisch reserveren was niet gelukt, de telefoon schakelde over op de fax. Enfin, daar gekomen was het hotel er in volle glorie maar deze week wel gesloten wegens  vakantie... Zucht. Maar we blijven dapper volhouden, met lof aan het Italiaanse OV. Een uur na aankomst namen we de trein naar het volgende plaatsje Miradolo Terme waar ook hotels zouden zijn. Na aankomst bleken deze vele km buiten het dorp te liggen. Dus... terug naar het station. En daar zagen we bij het tankstation terras met Motel. Wat een gelukt dachten we!  Maar het verhaal herhaalt zich: in de bar bleek dat er geen kamers zijn. Als dan de wanhoop ongeveer nabij is komt ook de redding. We waren toevallig op het goed moment in de bar waar andere gasten in gesprek gingen terwijl een van hen naar huis belde. Anderen vertelden ons dat hij een soort b&b heeft vlakbij. Het was een man van weinig woorden: rij maar mee, je kunt wel bij ons. Een enorm groot huis waar we s avonds met de familie mee aten en ik goed Italiaans kon oefenen. Zo lijkt toch weer alles op zn pootjes terecht te komen, vooral als je er zelf niet meer in gelooft.

12 september Miradolo Terme- Orio Litta.

Nu werd het wel een soort rustdag: om 8 uur ontbijt en daarna rustig een korte wandeling naar Orio Litta. Een wandeling waarvan je niets hoeft te onthouden, weinig te zien en beleven. Dat hoort er nou eenmaal bij, saaie routes, je stelt een doel voor die dag en dan loop je. In het bekende pelgrimshostel waren we om 12u al helemaal gesetteld en de rest van de dag was vakantie. Morgen lopen we naar Piacenza, langs de oevers van de Po en niet de zo favoriete route met het bootje over de rivier zoals de overige 7 pelgrims in het hostel doen. In het hostel werd het in de loop van de dag wel drukker, 11 van de 13 bedden waren bezet. Het 3e bed in ons afdelinkje bleef gelukkig vrij.

13 september Orio Litta-Piacenza

Dat werd een dagje afzien. We hadden gekozen voor de route van 25km over de dijk langs de Po die werd beschreven als een aangename tocht. Nou, de Po hebben we 2 keer even gezien, verder hebben we 5 uur over een asfaltweg op een dijk tussen grote maisvelden gelopen. Weg op oneindig, verstand op oneindig. Op tijd ver de berm in vluchten voor gigantische landbouwwagens en machines die er langs moesten. De verveling wordt goed onderbroken door het vinden van een slangetje, een smaragdhagedis en enkele prachtige pijlstaartrupsen.

Alleen het laatste stukje naar Piacenza liep wat prettiger over een klein dijkje met houten hekjes erlangs. In Piacenza zijn we niet lang gebleven, de kathedraal was dicht en in de stad was het heet en druk. We waren snel met de trein in Fidenza, een levendige stad aan de voet van de Apennijnen. Eindelijk weg uit de Povlakte, weg van de lange wegen door rijst en mais, weg van de muggen... En kijkend uit de trein zagen we dat het goed was dat we dit stuk wilden overslaan.  Hotel besproken dus een rustige avond, dachten we. Plannen maken voor de komende dagen verstoorde de rust nogal. Hetzelfde verhaal, geen slaapplaatsen, zeker niet in het weekend. Van alles geschoven en bedacht met de etappe-indeling, hotel ver weg met de trein, weer een stukje overslaan Niets hielp. Helemaal stoppen en iets anders gaan doen, stedentrips, wandelen vanuit een vaste locatie? Maar het ging juist zo lekker, de karavaan pelgrims was opgeheven en de conditie blijkt boven verwachting goed te zijn. Ik kan het nog niet los laten, niet voor iets anders kiezen. Gelukkig was na een nachtje slapen de rust terug en besloten we gewoon op goed geluk door te lopen. Er komt toch altijd weer een oplossing. We gaan de bergen in, heerlijk. Wordt vervolgd.