Terugblik

16 augustus 2016 - Den Bosch, Nederland

15 augustus 2016

We zijn al weer 2 weken thuis, hebben het dagelijks leven weer zo een beetje opgepakt en ons aangepast aan het Nederlandse klimaat. En het is duidelijk: ons Francigena-avontuur is voorbij. Maar niet in ons hoofd en in ons hart. Het voelt eigenlijk net als het lezen van een goed boek: je gaat er helemaal in op, het geeft veel plezier en naarmate je verder komt in het verhaal wil je zo snel mogelijk naar het einde. En als het boek dan eenmaal uit is vind je het jammer. Maar het blijft in herinnering.

We kijken terug op een fantastische onderneming, een belevenis van het begin tot het einde, met alle ups en downs. We hebben zo veel gezien, meegemaakt, doorstaan en genoten. Alle prachtige landschappen en gebieden met flora en fauna, zo totaal verschillend, elk met zijn eigen kenmerken en eigenaardigheden en daarom ook allemaal even waardevol. Ik zou niet kunnen zeggen welke streken nou de voorkeur hebben of welke we snel weer uit wilden. Het prachtige golvende gouden Toscane met droogte en stofwolken. Of het zwaardere werk in de Zwitserse Alpen en de Italiaanse bergen met als topper de Sint Bernardpas in de sneeuw. De vlakkere uitgestrekte agrarische velden in Frankrijk of de langdurige weggetjes langs de kanalen in het Champagnegebied. En de eindeloze rijstvelden in de Povlakte. Gele koolzaadvelden of gele bremheuvels, vogelzangkoren in de bossen, kwakende kikkergroepen in de natte rijstvelden, zoemende velden van de hommels en bijen, geluidsoverlast van de tjirpende cicades, het is allemaal even bijzonder. En al dat landschappelijk schoon werd afgewisseld door dorpen en steden in alle soorten en maten, ook landschappen op zich... Grote contrasten tussen de ontvolkte dorpjes in Frankrijk met alleen een bakker en een bushalte waar 3 keer per dag een bus komt, tegenover de levendige dorpen in Italie waar het leven al 's morgens om 6 uur lijkt te beginnen en waar altijd een bar open is waar mensen uit het dorp even langs gaan voor een snelle café en een zoete brioche. Mondaine steden langs het meer van Geneve tegenover talloze oude dorpen in Italië waar de geschiedenis van eeuwen bewaard is gebleven. Grotere steden zoals Lausanne, Becancon, Siena en Rome waar je opgaat in de anonimiteit maar waar ook zoveel te zien is. En tot aan de laatste weken veel belangstelling en hartelijkheid van mensen die je tegenkomt. Vaak werden we aangesproken, wilde men weten waar we naartoe gingen, waar we vertrokken waren. Heel veel mensen langs de route zijn bekend met het pelgrimsgebeuren, in Frankrijk denkt men vooral dat we naar Santiago gaan, in Italië kent men de Via Francigena en krijgen we veel bemoedigende woorden mee. En de groeten aan paus Franciscus! Alleen in het laatste gedeelte in Toscane en Lazio neemt de aandacht sterk af, daar zijn zoveel wandelaars dat het niet meer bijzonder is, niet meer opvalt. Gedurende de hele tocht hebben we pelgrims ontmoet uit werkelijk alle delen van de wereld. Ieder met eigen bijzonderheden en verhaal. Sommigen hebben we langere tijd gezien, kwamen ze 's avonds weer tegen in een volgend onderkomen of pas weer enkele dagen later. Anderen zagen we na een ontmoeting niet meer terug.

We kijken terug op een tocht van ongeveer 1700 km van Reims naar Rome. Van 24 april tot 26 juli: 78 loopdagen, een wekelijkse rustdag en een kleine "tussendoor-vakantie" met familie.En onderweg nooit het gevoel dat we niet meer door wilden gaan, wel blij toen het eind in zicht kwam. Bij de start was lang niet zeker of we het zouden halen, de wil was er wel, maar als het niet lukte of te zwaar zou zijn kon het ook stoppen. En zwaar was het soms zeker: de lengte van de etappe, de aard van het pad of het terrein, het klimmen en dalen in de bergen, de kou in het begin, de zon en de hitte de laatste 6 weken, de pijntjes en pijnen in het lijf. Maar nooit overwogen om er mee op te houden. Elke etappe eindigde met het plannen van de volgende.

Het meest bijzondere wat het ons heeft opgeleverd is toch wel het gevoel van rust en ontspanning. Je wereld wordt heel klein, gedachten zijn gericht op dat waar je mee bezig bent: naar Rome lopen. Je denkt aan wat je hebt gedaan en gezien, hoe het is gegaan die dag en wat je de volgende dag gaat doen. Niet meer alle prikkels, afspraken en verplichtingen van het dagelijks leven. Niet meer alle bezorgdheid om de actualiteit en de toestand in de wereld. Zeker hadden we vele waarnemingen van negatieve zaken waar je van schrikt, die je raken. Maar je kunt je afsluiten, weer terug in de eigen wereld. Ik hoop deze rust en beschouwende houding vast te houden in de toekomst!

Wat zullen we missen na afsluiting van deze tocht:                                            

de overweldigende flora en fauna die we zoveel gezien hebben                        

de karakteristieke steden en dorpen                                                                    

de aankomst op het Sint Pieters plein                                    

de uitdaging van de nieuwe dag

de Italiaanse ijsjes                                                                       

En wat zullen we zeker niet missen:                                                                    

het zoeken naar een slaapplaats na de wandeling                                                

het kibbelen over de juiste weg                                                                            

het autoverkeer in de smalle straatjes in Italiaanse steden                                    

de brandende zon, de hitte

Een nieuwe uitdaging? Nee, zeker niet in deze grootte. We richten ons op de uitdaging van het leven van alledag. We zullen zien wat de toekomst brengt. En koesteren deze belevenis in herinnering.                                                                              

Foto’s

4 Reacties

  1. Terese dieden:
    16 augustus 2016
    Dag Rita en Marius, dank dat ik jullie mocht volgen op deze
    "voetreis" naar Rome. Natuurlijk was Rome het einddoel, maar het "onderweg zijn", in mensen-tempo, met alle indrukken en ervaringen maakt de tocht zo bijzonder, lijkt mij. En zeker ook dat je de reis samen hebt kunnen lopen. Herinneringen om te koesteren.
    Lieve groet, terese
  2. Esther:
    16 augustus 2016
    Wat een mooie eindbeschouwing!
  3. Son:
    16 augustus 2016
    Bedankt voor de prachtige reisverhalen!!
  4. Marianne en Toon:
    17 augustus 2016
    Bedankt Rita en Marius voor jullie mooie verhalen.Nu lekker nagenieten!!!!!
    Groetjes,Marianne en Toon