11 juli tot 17 juli

11 juni: Siena naar Ponte d' Arbia.
Nog even wat over Siena: toen we zondag later op de middag nog een beetje Siena wilden, werden we op onze wenken bediend. Vlak achter ons appartement klonk veel tromgeroffel en levendigheid. Er bleek een grote parade gaande van mannen in traditionele kleding. Ze hadden vaandels en het leek een soort gilde activiteit. Ze gingen allemaal de kerk in en kwamen er een poos later weer uit, deden een stunt met het vaandel en toen kon het feest van eten en drinken beginnen. Heel bijzonder. Misschien heeft het iets te maken met de Palio, een traditionele paardenrace die jaarlijks plaats vindt op de Campo, het grote centrale plein. Nu was er weer verderop veel kabaal. Ook op de Campo een optocht, nu in een min of meer carnavaleske sfeer. Het lijkt iets te maken te hebben met horeca, veel commercie en veel hedendaagse vormen en plezier. In ieder geval heel druk en heel veel lawaai. Wat een contrasten!
Maar nu weer aan de wandelweek, naar Ponte d'Arbia. Siena bleef wel erg lang zichtbaar als je achterom keek. Het liep heel vlot zodat we nog net voor de grote hitte aankwamen in Ponte d'Arbia. Bij het pelgrimshostel hebben we ons gemeld maar zijn daar na het zien van de grote benauwde slaapzalen en wat merkwaardige types die daar rondhingen direct weer weggevlucht. Wij zijn niet geschikt voor dit soort onderkomens.
Na een lange middagpauze op het schaduwrijke dorpsplein zijn we nog maar 5 km doorgewandeld naar Buonconvento. In dit prachtige middeleeuwse stadje met veel romaanse overblijfselen vonden we een hotel en een lekker terras bij een restaurant. En een bordje Roma - 201 km! Het komt nu duidelijk echt dichtbij. En dat geeft aanleiding tot wat tegenstrijdige overpeinzingen: wat goed dat we er al "bijna" zijn, wat knap van ons. Het einddoel lijkt nu zo haalbaar. En dan na een poosje genieten in en van Rome eindelijk terug naar huis, we zijn al zo lang weg. Maar ook de andere kant: dan is het voorbij, ons grote avontuur waar we zo lang naar toe hebben geleefd! Doel behaald en dan... Dat is wel een belangrijk breekpunt. Ach, laten we nog maar 2 weken genieten van waar we mee bezig zijn, naar Rome lopen.

12 juli: Buonconvento naar San Quirico d'Orcia.
Met ongeveer de overgebleven helft van het ontbijtpakket in onze bagage voor later op de dag op pad gegaan. We wilden het einde voor 13.00 u bereikt hebben. Het was (alweer) een mooie en zware wandeling en (alweer) erg heet (34 graden). Maar dit werd weer een dag dat alles klopte, het lopen ging fijn en we genoten van de route en van wat we zagen. Het is een prachtig mooi stukje Toscane, zo mooi golvend, bedekt met een gekleurde lappendeken van velden. We vonden pennen van het Stekelvarken en zagen een groep Bijeneters, bij ons een heel zeldzaam voorkomende vogel, hier duidelijk als groepje zichtbaar, prachtig. Ook in dit gebied weer vele, soms piepkleine oude stadjes in oorspronkelijke staat overgebleven. In een van die plaatsjes kregen we een grote fles water van een bewoner. Nodig met dit weer. Ruim op tijd kwamen we in San Quirico aan en hadden ruim keus in geschikte hotelletjes. (de ervaring van de vorige dag was voldoende om het niet te proberen bij een hostel) En ook veel tijd om uit te rusten en het oude stadje te bekijken. Dat zijn allemaal voordelen van 's morgens heel vroeg vertrekken! We hebben nog gepuzzeld met de aanpak van de volgende etappes, beide heel lang (32 km) en heel zwaar en alweer 34 graden. Na veel gezoek vonden we een manier om 2 etappes over 3 dagen te verdelen in 3 x ong. 20 km. Hotel voor de 1e dag gereserveerd en rustig gaan slapen.

13 juli: San Quirico d' Orchia naar hotel aan Via Cassia.
Het gebied is zo verschrikkelijk mooi, wat jammer dat je er niet volop van kunt genieten. Om 9 uur is het al zo heet en brand de zon zo hard dat je steeds weer zoekt naar een stukje schaduw wat er nauwelijks is. De tocht door de heuvels gaat veelal over heuvelkammen met prachtig uitzicht aan alle kanten. Veel uitgestrekt agrarisch gebied, vooral graan, zonnebloemen en schapen. Het laatste deel van de tocht werd slopend, wandelen was toch even niet meer zo leuk... Deze keer waren we blij toen we eindelijk de Via Cassia (autoweg) bereikten: de laatste anderhalve km naar het hotel. Dit was de enige pleisterplaats in de wijde omgeving.
Voor de volgende dag was nog niet duidelijk wat we van de slaapplaatsen konden verwachten. De wandelgids vermeldde 2 mogelijkheden naast elkaar in een verder onbewoond gebied: een hostel en een klooster. Wilden we daar nog naar toe lopen? Hoe groot was het risico? De weersverwachting gaf goede hoop op een aanzienlijke afkoeling en de overnachtingsadressen lagen weer aan de autoweg. In geval van nood zou je daar toch wel wegkunnen, bus of zo..? Zouden we het erop wagen? Ja dus, we kunnen het toch niet laten!

14 juli: Hotel aan Via Cassia naar Ponte a Rigo.
Het was inderdaad beduidend frisser toen we vertrokken. Deze keer ook niet zo vroeg, eerst in het hotel ontbijten. Als het niet zo heet wordt kun je immers ook 's middags wandelen.
Eerst in 8 kilometer een flinke klim van 500 meter naar het stadje Radicofani dat als een haviksnest boven op de berg ligt. Mooie paden ernaartoe, afgewisseld met stukjes over de weg. Hier kwam een nog jonge hond naar ons toe en bleef ons een stukje volgen. Wat verderop kwam een auto langzaam aan rijden en kwamen nog 2 van die honden uit de berm om achter de auto aan te gaan: de baas van de honden en de schapen in de wei ernaast. Leuk om te zien. Het werd een dag van meer dieren. Langs het pad lag een dode vos en weer verderop zagen we dichtbij in het veld 3 reeën. En dan nog eens al die vlinders, zo veel en zoveel soorten, oa de Koninginnepage.
Door de betere temperatuur overdag werd het lopen ook weer leuk en konden we nog genieten van de mooie uitzichten. Het landschap begon wat te veranderen, werd ruiger en leger. Na een zware afdaling zagen we vlak bij de Via Cassia een kapelletje met een welkom aan pelgrims. Inschrijven en sleutel bij de bar aan de weg. We hebben het er maar op gewaagd en dat was een goede gok. Het was een prima verblijf, helder, schoon en van alle gemakken voorzien. 1 kamer met 3 bedden, voor ons dus, en 1 meerpersoonskamer. Daar kwamen 's avonds nog 2 wandelaars bij. Eten en drinken in de bar om de hoek. Heel goed geregeld.

15 juni: Ponte a Rigo naar Aquapendente.
Vroeg ontbijt bij de bar aan de autoweg, koffie en een brioche. Het was een slecht begin van de dag: vreselijke beelden van een aanslag in Frankrijk. Wat en waar het precies was gebeurd werd ons niet duidelijk, daarvoor gaat de Italiaanse tv iets te snel. Maar dat afschuwelijke verslag blijft de rest van de dag op je netvlies en in je gedachten malen.
De dag bleef voor ons ook vrij slecht: er was een regenverwachting en die werd binnen een uur lopen al werkelijkheid. Niet zo maar even een onweersbui, maar uren lang en steeds harder met steeds meer wind. Er zat niets anders op dan stug doorlopen tot we ruim 3 uur later doorweekt en met soppende schoenen in Porceno kwamen. Daar was een bar, met warme koffie en gelegenheid de natte kleren te vervangen. Na anderhalf uur werd het eindelijk droog en konden we verder.
Wat we onderweg wel konden waarnemen is dat het waarschijnlijk een heel erg mooie route was, prachtig afwisselend heuvellandschap vanuit Toscane maar Lazio. Maar deze tocht is helaas letterlijk in het water gevallen, we hebben er niet van kunnen genieten.
In Aquapendente ging het ook mis. Het oude stadje waaraan wij positieve herinneringen hadden lag er troosteloos en wat vervuild bij. Wij hadden een Agriturismo gereserveerd anderhalve km buiten het oude centrum. De GPS wees ons de weg. Althans zo leek het. De eerste km ging het goed, toen wees hij een hoek van 90 graden en en een rechte weg van 500 m naar links. Die was er niet en in de verste verte bestond geen enkele weg linksaf het diepe dal in. Terug naar de stad, daar een wegwijzer langs een ander pad gevolgd, de enige weg naar en van het b&b. Toen het daar uiteindelijk was gelukt om binnen gelaten te worden door een gesloten hek kwam het wel min of meer goed. Maar het was een verblijfsplaats met een heel vreemd sfeertje, je kreeg het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. In ieder geval wel een compleet Italiaans menu van 4 gangen gekregen en de volgende morgen een zeer copieus ontbijt.

16 juli: Aquapendente naar Bolsena.
Dat was nou eens een comfortabele wandeling: niet te warm, niet te zwaar, redelijke afstand en mooie en afwisselende omgeving. San Lorenzo Nuovo was het enige stadje dat we onderweg tegenkwamen, precies op de juiste plaats voor de koffiepauze. Van daaraf ging het kronkelpad door het bos op enige hoogte boven het meer van Bolsena. Dat leverde mooie uitzichten op over het grote blauwe meer. Bolsena zelf is zeer toeristisch, bijna aangekleed als een soort Valkenburg. Dat geldt overigens maar voor een gedeelte van het stadje, er bestaat ook nog een erg mooi eeuwenoud gedeelte en een kasteel uit de 14e eeuw. Goed voor de rustdag. Dan gaan we de laatste week van onze voetreis naar Rome plannen.