22 juli tot ...

22 juli: Sutri naar Campagnano.
Oh wat a day!!! Wat begon als een voorspoedige dag veranderde laat in de morgen in veel onrust en opwinding die tot ver in de middag aanhield.
Het wandelde rustig, een route die niet veel opvallends had. Bij de koffiepauze ontmoetten we weer de Engelsen/Zuidafrikanen die we de dag ervoor ook hadden gezien. Moeder was al vanaf Zwitserland naar Rome gewandeld en toen teruggelopen naar Montefiascone om de laatste week nog eens met zoon en dochter over te doen. Bijzondere mensen waarmee we in die dagen nog veel contact hebben gehad. Na de koffie vertrokken we uit Monterosi op weg naar Campagnano, tot zover alles goed. Totdat ik er 6 km verderop  achterkwam dat ik mijn telefoon op een paaltje had laten liggen na gebruik. We hebben nog nooit zo snel 6 km gelopen, terug naar dat paaltje. En daar lag die dan, door niemand die er langs was gekomen gezien, rustig te wachten tot ie weer werd opgehaald.... Pffff. Om die opluchting te vieren hebben we er maar een groot bier op gedronken in Monterosi. En besloten dat we niet nog een keer die 6 km gingen lopen en dan de wandeling afmaken. Er gaan ook bussen naar Campagnano. En dat blijkt erg bekend en geliefd te zijn want bij de Tabacci om kaartjes te kopen hoefden we niets te zeggen. Toen we binnenkwamen zei de mevrouw meteen: Ah,biglietti a Campagnano, 2,40 euro.. Wij hadden ons net verzoend met het besluit deze etappe niet helemaal uit te lopen om een geldige reden en dan hoor je dat het heel gebruikelijk is een tocht gedeeltelijk te lopen en gedeeltelijk te bussen. Nouja!! Zo lollig was dat met die bus trouwens ook niet, we hebben 2 uur gewacht (hebben er een laten rijden omdat niet duidelijk was dat dat onze lijn was). Inmiddels hadden we gezelschap gekregen van de groep Spaanse scouts die we de hele week al dagelijks tegenkwamen. Zij kwamen uit een andere bus rollen om over te stappen op de bus met onze bestemming, hadden dus nog veel meer gerommeld met de loopafstand. De ''busfraude'' werd bevestigd. Zo vertrokken wij voor de tweede keer uit Monterosi.
Dat was nog niet alle opwinding van de dag. We zouden in Campagnano de gastvrouw van het besproken b&b opbellen, dan zou zij ons de weg wijzen. Maar bij diverse pogingen kregen we geen contact. Geen nood (dachten we). Met gps hadden we het adres zo gevonden, tot op de laatste meters na: op het punt waar bestemming bereikt was had de straat ineens een andere naam. Gevraagd aan vriendelijke voorbijganger die het ook niet wist. Maar hij kwam tenslotte op het idee de politie in te schakelen, we stonden toch voor het bureau. Hij legde vlot de vraag uit aan de dienstdoende politieagente die direct bereid was even met ons mee te lopen. Zij wist het wel, tenminste... tot hetzelfde punt waar wij ook vastliepen. Alles en iedereen werd erbij betrokken zonder resultaat. Totdat de agente besloot zelf het telefoonnummer uit onze mail te bellen, en jawel, de gastvrouw! Toch heel bijzonder hoe je in Italië een beroep kunt doen op de politie, ik zou het in Den Bosch niet proberen. Wij bedankten de agente voor haar hulp en werden opgehaald door de gastvrouw die ons bracht naar een groot en compleet huis, helemaal voor ons alleen! Op een niet bestaand adres??
En zo komt het na een opwindende dag toch allemaal nog goed. Na al deze vermoeiende ervaringen sliepen we dwars door alle lawaai heen van het grote buurtfeest op het plein om de hoek. Oh what a day....

23 juli: Campagnano naar La Storta.
Het "we zijn er bijna-gevoel" wordt wel erg overheersend. En we moeten toch echt nog 2 flinke etappes. Een wat saaie tocht met toch nog enkele hoogtepunten. Eerst een natuurgebied dat werd begraasd door een grote groep paarden. Vlak voor en ook nog in het dorp Tromello liepen vele koeien uit het natuurgebied vrij op de weg, leuk gezicht al die soorten runderen op straat. De koffiepauze was heel gezellig door de aanwezigheid van de zuid-afrikanen. En ook de Spaanse scouts kwamen weer voorbij, deze keer weer te voet.
In het rommelige bos kort voor het einde vonden we een duidelijk spoor van een slang in het zandpad (aan de grootte te zien weer een flinke adder). En we zagen er een steenuiltje.
In La Storta moesten we naar het hotel aan de Via Cassia, een autoweg die, net als wij, van noord Italië naar Rome loopt. In dit stadje was het een verschrikkelijke omgeving: afgetrapt, druk verkeer, rommel en met ernstige vervuiling rond de vele vuilcontainers aan de weg. Een plaats waar je niet wil zijn. Dat hoefde ook niet want we hadden een hotel besproken dat gerund wordt door nonnen en waar je ook avondeten en vroeg ontbijt kunt krijgen. Meer hadden we niet nodig.
Bij het avondeten sloten tot onze verrassing ook de zuid-afrikanen weer aan. Met z'n vijven in een grote eetzaal die eruit zag als in de jaren vijftig. We hebben na het eten nog lang nagetafeld, totdat we dachten dat de nonnen nou wel naar bed wilden.
Morgen echt de laatste tocht: we gaan naar Rome!

24 juli: La Storta naar Sint Pietersplein.
Vandaag gaat het gebeuren, onze laatste echte wandeldag is aangebroken. Een gevoel van opwinding bij vertrek. Jammer dat het laatste traject naar Rome grotendeels over vervelende wegen gaat. Langdurig over de zeer drukke en vuile Via Cassia. Dan de Via Trionfale - wat een mooie naam voor zo een vervelende weg - en tenslotte nog even de bult op en heel stijl af, de Monte Mario. Het was flink doorbijten de hele weg. We wisten dat het een taai eind zou worden, daar waren we op voorbereid, maar desondanks viel het nog niet mee. Aan het begin van de wandeling spraken we nog 2 jonge pelgrims die vooral om 12 uur op het Sint Pietersplein wilden zijn om de paus te zien en te horen. Dat leek ons in deze pelgrimssituatie ook wel bijzonder, dus we hebben er nog een tandje bij gezet. In normale omstandigheden moet dat wel lukken, maar nu zijn we bij de afdaling van de Monte Mario de weg kwijt geraakt zodat we in Rome nog kilometers moesten omlopen. Tenslotte hebben we het maar opgegeven en zijn eerst gaan lunchen: we hadden nog geen enkele pauze genomen, alleen wat langer stilgestaan bij het eerste uitzicht op Rome en de koepel van de Sint Pieter. Dat is echt prachtig om te zien en doet je extra veel als je er zo lang naartoe hebt geleefd. Zeker als we dan uiteindelijk het plein oplopen is het een geweldige sensatie.
WE ZIJN ER, WE HEBBEN HET GEHAALD!!! Blij, trots en moe. Het is voltooid. Het moet nog een poosje inwerken, maar nu hoeven we niks meer, hebben gewoon vrij en gaan lekker genieten.
Morgen terug naar het Vaticaan en naar de Friezenkerk om het testimonium te krijgen. Maar de aankomst zelf blijft toch de kroon op het werk.


Maandag 25 juli. De afsluiting.
Na eens lekker uitslapen terug naar de Sint Pieter. We hebben ons eerst gemeld bij de beroemde Zwitserse Garde. Toen door de scanner van security en dan naar een strenge meneer achter een loket. Weer legitimatie en nu de laatste stempel in ons pelgrimspaspoort. Dan word je doorverwezen en na wat wachten op de gang wordt je testimonium gebracht. Dat is wel even anders dan wat we 6 jaar geleden meemaakten. Toen kregen we een heel gesprek met een oudere priester die wilde weten waarom we de tocht gemaakt hadden en wat het voor ons betekend heeft, daarna een rondwandeling met deze priester naar het graf van Petrus onder de kerk. Een bijzondere plaats waar toeristen niet kunnen komen en waar hij ons de zegen heeft gegeven. Zoveel persoonlijke aandacht is inderdaad niet meer mogelijk nu het aantal pelgrims is vertienvoudigd de laatste jaren. Maar een beetje kaal is het nu wel.
Ook bij de Friezenkerk, net buiten het Sint Pietersplein zou je een getuigschrift kunnen krijgen als je de Via Francigena hebt gelopen. Ons is dat niet gelukt want het hek voor de kerk zat stevig op slot en op de bel werd niet gereageerd. Merkwaardig, maar dan maar niet.
Om de prachtige Sint Pietetskerk te bekijken gaan we een andere dag wel terug, vroeg in de ochtend. De wachtrij van vandaag is eindeloos. En wij hebben nu genoeg mogelijkheden, kunnen makkelijk zelf bepalen wanneer we wat doen.
Wij gaan van Rome genieten. Binnenkort zijn we toe aan een terugblik.