23 mei tot 29 mei

23 mei, van Lausanne naar Vevey.
We hebben vandaag een eindje gesmokkeld!! De weersverwachting voor de hele dag was erg slecht en op het natte plein voor het hotel zagen we alleen paraplu's snel voorbij komen. Waarom zou je dan niet eerst naar de Starbucks en daarna met een treintje naar Epesses, om zo de route met ongeveer de helft te verminderen. Dat bleek een heel geruststellende gedachte en bovendien een schot in de roos: eenmaal in Epesses aangekomen was het gestopt met regenen en dat bleef zo totdat we in Vevey voor de deur van het beoogde guesthouse stonden. Wij waren droog binnen en buiten kon het weer heel nat worden. Het was nog maar de vraag of we wel binnen konden blijven, wat het bleek dat je pas vanaf 17.00 u kunt inchecken, eerder is er geen personeel in dit logement. Wij zijn zo vrij geweest om vast intrek te nemen in de huiskamer, en hebben hier evenals de Engelsen (die we eerder vanaf een afstand zagen, wandelend van Besancon naar Aosta, een gedeelte van Via Francigena), rustig gegeten en gedronken. En op eigen houtje alle kleren die we niet aan hadden in de was-en droogmachine gedaan. Alles weer heerlijk fris en schoon. Toen later in de middag de receptioniste kwam hadden wij de was gedaan, boodschappen gehaald, de route voor morgen gepland en een overnachtings-studio gereserveerd voor de volgende dag. Dat alles vanuit een warme en droge huiskamer voor het inchecken. Een brutaal mens.... Voor ons was het wel een voorwaarde dat we een tweepersoons kamer zouden krijgen en niet een slaapzaal met 4 stapelbedden met een aantal vreemde vogels die ook in die huiskamer rondhingen. Resultaat:we kregen een slaapzaal met 3 stapelbedden voor ons alleen. Zeer tevreden dat het zo opgelost kon worden.

24 mei: Vevey naar Leysin (Aigle)
De dag begon met recreatief wandelen langs de boulevards van Vevey en Montreux. Veel bijzonder beeldhouwwerk en ornamenten gezien (Bacchusbeeld en Freddie Mercury) en weer verder langs het meer van Geneve. Het Chateau Chillon uitvoerig bekeken aan de buitenkant (De dichter lord Byron bezocht in de 19e eeuw Chillon schreef onder de indruk van de verhalen over de kerkers van dit oord zijn The Prisoner of Chillon). Na Villleneuve moesten we afscheid nemen van het meer. Dat viel even zwaar, als we dan direct in een prachtig moerasbos komen is dat snel over. We gingen verder langs het Rhonekanaal en de Rhone door naar Aigle. We hadden in de buurt van Aigle een appartement geboekt, volgens de site maar 3,5km verder en 1x per uur een trein. Wij als echte Hollanders denken er dan niet aan dat dat 3 km omhoog is en het treintje een spannend steil tandradbaantje is met prachtige uitzichten in de diepte. Dat werd dus nog een mooi extra avontuur. Opvallend was dat er in zo klein afgelegen dorp nog veel levendigheid is met allemaal jongeren bij een cafeetje en 2 supermarkten.

25 mei van Leysin naar Vernayaz.
s Morgens vroeg weer met het treintje naar beneden en de aansluiting op de route naar St Maurice zoeken. Dat werd weer een mooie tocht door het Rhonedal met veel fraaie flora, hagedissen, meikevers en rotszwaluwen. Voor St. Maurice hadden we een boeiende confrontatie met spoorwegwerkers. Die hadden, (voor een groot project, dat wel) het gebied bij de spoorbrug afgezet, en daar liep nu precies ons pad door. Zij vonden dat verboden doorgang en zij zijn niet van het toerisme, dus hoe wij verder moesten was ons probleem. Het dreigement de opzichter en de securitate te bellen maakte op ons niet zoveel indruk, zij zwichtten en wij door. Mooi pad, direct naar het kasteel van St Maurice en het prachtige stadje in. Door nog wat leuke dorpen heen bereikten we ons eindpunt Vernayaz. Dat bleek een minder gelukkige keus, het duurste en slechtste hotel tot nu toe, meer een soort logement. En een stadje met een chagrijnige sfeer. Gauw weer weg de volgende dag!

26 mei, van Vernayaz naar Orsieres.
We wilden vroeg weg en dat was ook wel het beste want het zou een pittige wandelingen worden. De gids beschreef al 2 mogelijkheden waarvan de een met nogal wat gevaarlijke smalle randjes langs steile hellingen en de andere met alleen maar lang en steil klimmen en afdalen. We kozen voor de laatste, 800 m steil omhoog en 800 m steil omlaag. Voor de deze klimpartij moesten we eerst naar Martigny. Het leek er nogal uitgestorven ( pas later hoorden we dat het een feestdag was, Fete de Dieu, Sacramentsdag, dus alles gesloten) maar we vonden toch een goede koffie-en ontbijttent. Wat er daarna mis ging is moeilijk te achterhalen, maar we zijn bijna anderhalf uur aan het zoeken geweest naar het vervolg van onze route. De aanwijzing "rotonde met sculptuur derde afslag" gaf alleen maar verwarring want er zijn in Martigny heel veel rotondes en ze hebben echt allemaal een sculptuur: mooi maar lastig! Met hulp van een betrokken voorbijganger is het gelukt en kon onze klim en afdaling beginnen. Dat was even een middagje stevig doorzetten, maar het geeft veel voldoening. We hebben het er samen over gehad dat het toch heel bijzonder is dat we na bijna 5 weken nog steeds genieten van bijna alle dagen lopen! Er is ook steeds zoveel te zien en beleven, dat blijft inspireren voor de volgende tocht.
Deze dag eindigde in het hotel in Orsieres waar we 8 jaar geleden ook waren geweest voor de klim naar de Sint Bernardpas. De hoteleigenaar bood ons enthousiast een groot glas bier aan, dat hadden we na deze zware dag ook wel verdiend, dat smaakte heerlijk. s Avonds maakten we kennis met een spraakzaam Oostenrijks paar die vol verhalen waren over vorige wandeltochten en die de volgende dag ook de Bernard op zouden gaan.

27 mei: Orsieres St Bernardpas.
We waren heel blij toen we hoorden dat het wel mogelijk was de pas te voet te bereiken. Voor verkeer is de pas afgesloten tot juni en bij slecht weer zouden we vanaf Bourg St Pierre met de bus door de tunnel moeten. Dat zou een teleurstelling zijn, maar het kon die dag, dus we gingen. Bij vertrek uit het hotel kregen we net als de vorige keer een klein sint Bernardhondje als aandenken en mascotte.
Het eerste deel was mooi en goed begaanbaar bijna aanhoudend klimmen. Bij het stuwmeer, bijna halverwege zagen we de plaatsen terug waar we 8 jaar geleden zo langdurig rondgelopen hadden om de juiste weg te vinden. Nu, met een goede beschrijving en betere kaartjes ging dat makkelijk. Alleen op het laatst hebben we een paadje gemist en kwamen daardoor net na de inrit van de Sint Bernardtunnel terecht. Vanaf daar hebben we de asfaltweg naar de pas genomen: 5 km blijvend klimmen langs alle haarspeldbochten! De kortere paadjes die al deze bochten afsteken waren nog niet begaanbaar door de sneeuw. Op dat gedeelte van de tocht hebben we de berg wel vervloekt, ons afgevraagd waarom we dit nou wilden en vooral wanneer er een eind aan die slingerweg zou komen. Maar dat einde kwam, daar was de pas en het Hospice. Eindelijk!! Het hospice is een oud franciscanerklooster boven op de berg dat onderdak biedt aan wandelaars die de pas over gaan. Kort na ons kwamen ook de Oostenrijkers aan en samen konden we twee-persoonskamers uit de onderhandelingen krijgen en bleef ons een overnachting op een grote stapelbedden -slaapzaal bespaard.
Het gezamenlijk avondeten bleek een ware reunie van vele pelgrims die we in eerdere weken hadden ontmoet. Heel leuk om de anderen terug te zien en hun ervaringen en plannen te horen.

28 mei: Sint Bernardpas - Italie
We wisten dat deze tocht een moeilijk begin zou hebben. Ongeveer 100 m na de pas lag een grote drempel sneeuw waar je overheen moest, precies bij de Italiaanse grenspost. En het zat potdicht van de mist. Maar ja, we moesten allemaal naar beneden, dus... De Engelsen zouden al vroeg vertrekken en de weg voor anderen banen. Wij zijn pas later vertrokken, toen er al vele voeten ons waren voorgegaan. Wat niemand vooraf geweten heeft is dat het sneeuwgebied zo lang en zo gevaarlijk zou zijn. En eenmaal begonnen blijf je wel doorploeteren. Teruggaan is geen optie. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de sporen van onze voorgangers, heel voorzichtig en geconcentreerd gelopen, ons voortdurend bewust van het gevaar. En we hebben het heelhuids gehaald, al gleed Marius in de lawinetunnel uit over het laatste stukje ijs dat op onze weg lag. Gelukkig alleen zijn stok maar gebroken, verder ongeschonden! Aan het eind van die tunnel stonden 3 enorme sneeuwruim machines die de hele verdere weg voor ons hadden schoongemaakt. Wat een opluchting, we konden weer gewoon lopen, naar beneden, naar la bella Italia. Langs eindeloze slingerwegen en gigantische sneeuwwallen langs de weg, langzaamaan steeds dieper het dal in en de sneeuw uit. Het heeft ons in ieder geval nog wel het zicht op een groepje van 3 marmotten opgeleverd. Daar doe je het dan ook wel weer voor. Na een kilometer of 5 was het pad langs de asfaltweg veilig genoeg om de weg te verlaten en konden we langs een mooi wandelpad onze echte route weet terugvinden. Zo naderden we het Aostadal en het dorpje Etroubles.
Bij St. Leonard, voor het prachtige beekdal naar Etroubles dronken we onze eerste Italiaans café (americana= grote bak) in het le Relais du Pelerin! Vlak bij ons einddoel werden we achterop gelopen door een mevrouw die met belangstelling naar ons informeerde en vervolgens hartelijk uitnodigde voor koffie bij haar thuis! Verse koffie, koekjes en een neutje Grappa. Prima zo, aan het eind van de wandeling! In huis was ook haar broer (kijkend naar Game of Thrones in de Italiaanse synchronisatie) en later haar echtgenoot. Deze mensen bleken Albanezen te zijn, 17 jaar geleden naar Italie gekomen met de hele familie. Gevraagd naar hun welzijn in Italië gaf zij aan dat het niet makkelijk was, moeilijk werk vinden en behouden. Zij gaf, naar aanleiding van weer een Afrikaanse bootvluchtelingen drama op de tv aan dat er in de stad een groep van 20 was. Later hebben we er enkele gezien. Na de koffie afscheid en op naar ons weekend verblijf.