19 juni tot 26 juni

19 juni: Cassio.
Rustdag
Het was echt een rustdag, ook gedwongen dooor het weer.
Tussen de buien door wat rondgewandeld en zo zagen we de duivelsrotsen, salto di diavolo, drie puntig uitstekende rotsen waarop de duivel zijn sprongen zou hebben gemaakt. En 's middags vonden we in het minidorpje toch nog een oud straatje, pittoresk, en hierdoor kreeg het dorpje alsnog een ander aanzien. En het happy hour in de leuke dorpsbar Salto di Diavoli bevalt ons ook wel. Het voelt of we daar 7 jaar geleden ook geweest waren.
Het "hotel" blijft een een treurige aangelegenheid: wij als enige gasten en 's avonds 3 pelgrims uit het hostel aan de overkant in het restaurant. Ontbijt op maandagmorgen was niet mogelijk, we konden een verpakt cakeje meenemen en de volgende ochtend de deur achter ons dicht trekken.

20 juni: Cassio naar Passo della Cisa.
Het was een prachtige wandeling door bosgebied en door de mooist denkbare bloemenweiden. Met orchissen, wilde weit, oranjelelie en wat je maar kunt bedenken. Alles zoemde van de hommels en krioelde van de vlinders. Een genot.
Halverwege terugkijkend waren in de verte nog steeds de hoge toppen van de alpen te zien. En daar zijn we al meer dan 4 weken geleden uitgelopen!
Het zou een tocht zijn met flink wat klimmen en ook wat dalen, naar de top van de Cisa-pas. Het was dus stevig doorwerken maar over het algemeen goed te doen. Toch waren we blij toen uiteindelijk het eindpunt bereikt werd omdat de laatste 3km schier onmogelijk waren door de enorme plassen over het pad en de hoeveelheid blubber en modder die de glijbanen erlangs veroorzaakten. Moeizame afsluiting van zo een mooie tocht.
Het pelgrimshostel op de Passo della Cissa een goed onderkomen. Doet een beetje denken aan een natuurvriendenhuis maar dan met maaltijdvoorziening. Hier ontmoetten we weer de 3 pelgrims uit Cassio en in de loop van de middag kwamen er nog een aantal bij. Gelukkig was het voor iedereen nog steeds mogelijk een eigen kamer te krijgen. Het gezamenlijk avondeten met dit bont gezelschap werd heel gezellig en vrolijk. Op het menu stond o.a. konijn, gelukkig zat dat konijn dat we die middag zo genoeglijk bij de kippen in de ren zagen nog gewoon op z'n plek!

21 juni: Passo della Cisa naar Pontremoli.
Na de ervaring met de modderbaden op het pad op de vorige route waren we nu snel geneigd de waarschuwing in onze wandelgids ons ter harte te nemen. Het pad naar Pontremoli zou een lange steile afdaling zijn met diverse moeilijke afdalingen en wateroversteken.Een andere mogelijkheid zou zijn een vriendelijke afdaling over rustige weggetjes. Dat was dus snel besloten!
Het leverde opnieuw een heerlijke wandeling op die echt niet saai werd ook al was het steeds over asfalt. Er was vrijwel geen verkeer zodat we rustig kriskras over de weg konden lopen om aan alle kanten de prachtige flora en fauna te bewonderen. Verrassend wat een alternatieve route voor moois kan opleveren.
In Pontremoli zagen we ongeveer alle pelgrims weer terug (aan Italiaans ijs of koffie), waarna ieder zijn weg ging. Wij vonden via de toeristen-informatie een uitstekend b&b in het oude centrum van het stadje met alles wat je je als wandelaar kunt wensen. Er zouden meer van dit soort adressen op de slaapplaatsenlijst moeten komen, voor 2 personen is het nauwelijks duurder dan een ostello of hostel. Wij wilden er best wat langer blijven want Pontremoli is een prachtig en sfeervol oud stadje met een oude Dom, mooie stenen boogbruggen over de rivier en levendige authentieke straatjes in het historisch centrum. Maar blijven past niet in onze plannen: we zijn op weg en dat moet voortgaan. Het is immers geen vakantietripje...

22 juni: Pontremoli naar Villafranca.
Het ging in de loop van de tocht wat tegenvallen. Wat relaxt begon veranderde in de tweede helft in een pittige wandeling met veel klimmen en dalen, steile en keiige bospaadjes, rrivieroversteekjes en veel water-en modderoverlast. Een van de riviertjes die we over moesten herkende ik zeker van de eerste keer dat we hier waren. Alleen was het oversteken nu veel makkelijker met behulp van wandelstokken. De vorige keer hebben we hier kousen en schoenen uitgedaan om droog aan de overkant te komen.
In Villafranca was een soort grote schoonmaak in de kerk bezig. Dit bleek de voorbereiding te zijn voor het Sint-Jansfeest dat de volgende dagen zou plaatsvinden. De dames in de kerk gaven ons evenwel graag ongevraagd een rondleiding langs alle heiligenbeelden: St. Nicolas, St. Giuseppe, Sta. Rita en St. Giovanni.

23 juni: Villafranca naar Aulla.
Hoe warm het was en hoe ver, zoals Hildebrand al zei in de Camera Obscura. Nou, zo heel ver was het gelukkig niet eens, maar warm...! We waren daarom al wat vroeger vertrokken zodat het eindpunt al om 12.30 was bereikt. Maar als je hard moet werken is het 's morgens vroeg ook al snel te warm. De wandeling was een herhaling van de vorige, niet onaangenaam maar wel pittig. Na het douche-en rustmoment kregen we in onze hotelkamer de schrik van ons leven: plotseling begon alles te schudden, te schokken en te grommen. Het duurde maar een aantal seconden, maar we wisten meteen dat het om een aardbeving ging. Wat moet je dan doen, op de tweede verdieping van een gebouw? Toch maar zo snel mogelijk naar buiten. Oudere mensen op het pleintje stelden ons meteen gerust: ja het was een aardbeving maar nu was het weer over. Het viel op dat overal veel mensen buiten stonden, er werd veel getelefoneerd en gepraat, maar van angst of onrust was niets te bespeuren. Men schijnt er wel aan gewend te zijn. Nou, bij ons zat de angst er wel in, wij zijn nog een hele tijd buiten gebleven want je weet het nooit. Naschokken of zo. Gelukkig gebeurde er helemaal niets meer. De Italianen wisten wel beter. Op tv zagen we dat het centrum van de beving lag bij La Spezia, zo een 35 km hier vandaan, met een sterkte van 4.0. Dat klinkt toch wel serieus!
Toen de rust was teruggekeerd nog wat in Aulla rondgelopen. Het is kleiner dan we dachten en levert niet veel opmerkelijke punten op, alleen een leuke bar met goede ska-muziek bij een rustiek pleintje. Morgen vroeg op weg naar Sarzana, een plaats waaraan wij uit het verleden goede herinneringen hebben.

24 juni: Aulla naar Sarzana.
Voor dag en dauw vertrokken om niet te lang op het heetst van de dag te lopen. Was het plan. Direct na het verlaten van het stadje begon het al met een lange steile klim. Dat wisten we en daar hadden we voor gekozen. Pas op de helft zouden we een alternatieve route nemen omdat er dan moeilijke en zware afdalingen werden beschreven. Dat klimmen gaat eigenlijk best; is wel inspannend maar niet vervelend en het levert prachtige uitzichten op. Afdalen over steenpaadjes vind ik heel moeilijk en naar, dus als er een andere oplossing is...
De alternatieve route zou wel een stuk langer zijn en over de weg gaan. Aan het begin van deze route werden we door verschillende mensen terug gewezen: we liepen verkeerd. Het was niet mogelijk om al deze goed-bedoelde raadgevers uit te leggen dat wij liever een eindje omliepen dan dat moeilijke pad te gaan. Hoofdschuddend werden we na gekeken. En gelijk hadden ze. Het alternatief bleek voor een groot deel over een drukke autoweg te gaan! Het was een marteling, maar geen weg meer terug. Toen we in de loop van de middag in Sarzana aankwamen was het 37 graden. Dat maakt 't nog erger.
Maar na een douche en wat uitrusten hebben we het weer heel goed naar ons zin gehad in dit mooie levendige stadje. Alleen de "terras-duiven" waren erg lastig. Met hun duikvluchten proberen ze de lekkere hapjes die bij het happy hour gepresenteerd worden van je tafeltje te kapen.

25 juni: Sarzana naar Marina di Massa.
We hadden alle reden om dit traject naar onze zin aan te passen: bijkomen van de vorige dag, de hitte en zin om eens ver langs de zee te lopen. Daarom hebben we de bus genomen van Sarzana naar Marinella (aan zee) om vandaar de kustroute naar Pietrasanta te nemen. We wisten niet precies waar die zou beginnen, maar hebben vanaf de bushalte de Afrikanen met hun handeltjes en de Roemenen met hun instrumenten gevolgd. Die weten de kortste weg naar het strand. Het eerste stuk hebben we over het strand langs het water gelopen, daarna langs de kustweg. Het is aan zee toch iets minder heet dan in de bergen, en 's morgens is het er nog niet zo heel erg druk. Wel is alles in de omgeving helemaal gericht op de strandtoerist: alleen maar commercie en horeca.
Net voor het dorpje Marina di Massa kwamen we langs een camping. Waarom daar niet eens ons geluk beproeven? Na kort overleg werd er een bungalowtje voor ons geregeld voor een aangepaste prijs voor 1 nacht. Dat is nog eens mooi, zo n eigen huisje, de was doen en buiten drogen, zelf koken, lekker op je eigen terrasje zitten... Dat moest vaker kunnen.
Vanaf de camping hebben we goed uitzicht op de enorme marmerafgravingen van Carrara. Ook onderweg zagen we al veel verwerkingen van marmer, in beeldhouwwerken, grote stenen en zelfs marmeren stoepranden.
Morgen gaan we door langs de kustroute met de prachtige grote Canarische dadelpalmen die in rijen langs de weg staan, en de vele parkjes met Parasoldennen, Oleanders en veel ander moois.