We zijn weer op weg.

28 augustus 19  Reisdag

Een soepel verlopen reisdag, alles klopte dus geen stress. In Parijs konden we te voet naar het andere station, tijd genoeg Toen we daar weer door de stad konden lopen voelde het zo vertrouwd dat we bijna de tijd waren vergeten en nog moesten haasten om de trein te halen. Alsnog stress.

Lausanne is een drukke en lawaaiige stad waar we een merkwaardig hotel geboekt hadden. We werden er eerst door een speakertje te woord gestaan en toen we door die ballotage heen waren werd de deur ontgrendeld. Dan kwam je in een halletje met allerlei vakjes. Daar moest je de telefoon aannemen en krijg je een code om het  vakje met jouw sleutel te openen. Volledig op afstand bediend door een soort receptierobo. Ach, t is maar voor 1 nacht, morgen gaat het lopen beginnen en kunnen we de stadsdrukte ontlopen! We hebben ons in  deze inhewikkelde stad eerst de weg gezocht naar de kathedraal om de 1e stempel te zetten in ons pelgrimspaspoort.

29 augustus  Lausanne - Vevey

We zijn er klaar voor, de eerste tocht van 25km langs het meer en de wijngaarden. We konden met een treintje naar het beginpunt van de wandeling waar we ons eerst een veilig doorkomen moesten vinden langs een groot sportevenement. sMorgens om 7 uur al allerlei ploegenritten met wielrenners en hardlopers, vanalles afgezetet hekken. Dat was voor ons maar een klein gedeelte totdat we op de prachtige promenade langs het meer komen, een prachtig langgerekt park langs het water. De tweede helft van de tocht voerde omhoog over weggetjes langs wijngaarden, heel mooi met gestapelde stenen muurtjes, uitritjes en doorgangetjed, hekjes, het gebied staat op de UNESCO erfgoedlijst. (en de druiven waren lekker) Hier beleefden we, al op de eerste dag het gevoel hoe fijn dat gewandel is. Goed begin dus.  In Vevey was op het plein voor het guesthouse waar we naartoe wilden een gigantisch bouwwerk met tribunes aan de gang, je wist niet wat je zag. En omdat we dat niet wisten en ook niet hoeveel lawaai het zou opleveren besloten we niet drie uur te blijven wachten tot het guesthouse open zou gaan en hebben we een ander redelijk hotel gevonden. Dat bouwwerk bleek een overblijfsel van de viering van wijnfeesten. Dat moet enorm zijn geweest.

30 augustus, Vevey-Martigny. 

We konden de dag weer beginnen met een wandeling langs het meer. Een gedeelte van de route naar Montreux ging langs een verkeersweg door de aangrenzende dorpen. Opvallend was dat zelfs langs zo een weg nog plantenperken van amper een halve meter zijn aangebracht, mooi kleurig samengesteld en prima onderhouden, een lust voor het oog. Het volgende stuk naar Montreux liep weer langs het meer door kilometers lange prachtige parken die zo zorgvuldig zijn aangelegd en handmatig perfect worden onderhouden. Bovendien stonden de parken vol met tientallen moderne, figuratieve beelden en plastieken. Een heel museum waar je zo langs kunt lopen. We liepen door naar Chateau Chillon, een beroemd middeleeuws kasteel. Deze keer waren we vroeg genoeg om tijd uit te trekken voor een bezichtiging die echt de moeite waard was.                                Ivm de ongelooflijk hoge prijzen voor hotels en aanberwante bezigheden hebben we besloten ons verblijf in Zwitserland met enkele dagen in te korten. Daarom vanaf Villeneuve tot Martigny 2 etappes overgeslagen en met de trein naar Martigny gereisd. We wilden de twee alpenetappes in Zwiterland iig nog wel doen. En het zien van de bergen vanuit de trein deed de opwinding al behoorlijk toe nemen!

31 augustus Martigny-Orsieres

We lopen op dit traject een andere route dan de vorige tocht. Deze zou inspannerder maar wel korter zijn en dat kwam ook zo uit. Mooie paden met afwisselende flora en eindelijk weer veel hagedissen werden afgewisseld met flinke klauterpartijen over rotsblokken en weggetjes langs diepe kloven.  Vraagt veel concentratie tijdens het lopen, maar voor 1 etappe is dat niet te gek. Morgen een ontspannen maar zeer inspannende wandeling naar de Bernardpas.  In Orsieres weer onderdak gevonden in het hotel waar we andere keren ook geweest zijn en waar de super vriendelijke waard je een echt welkomgevoel geeft. Van hem krehen weer weer en sint bernardhondje als mascotte, die heb je ok wel nodig bij deze onderneming. Het is overigens wel lastig dat je bij veel hotels/hostels pas later  in de middag kunt inchecken. s Morgens vroeg vertrekken om niet op het heetst van de dag te moeten lopen betekent wel dat je s middags uren op een terras moet doorbrengen (kan ook leuk zijn trouwens).

1 september Orsieres-Grand Saint Bernard.

Nu gaat ons grote avontuur beginnen! Oke, de hele tocht is wel een heel groot avontuur, maar de beklimming van de Sint Bernardpas voelt toch als een extra bonus.  We zien er naar uit vanwege de opwindende tocht en zien er tegenop vanwege de zwaarte: 1600 meter stijgen in 25km! Zullen we dat nog goed aan kunnnen? Bovendien geeft de weersverwachting regen aan vanaf de middag. We gaan het proberen en als het niet lukt kunnen we in Bourg Saint Pierre stoppen. Goed, die eerste etappe tot Bourg ging prima, heerlijk wandelweer, een prachtige bergomgeving met bijbehorende uitzichten en alsvast wat pittige klimmen. In Bourg hebben we een flinke pauze genomen en krachten verzameld voor deel 2. Dit jaar kunnen de orspronkelijke route lopen over de paden, er ligt in dit jaargetijde geen sneeuw meer, alles is goed begaanbaar en zichtbaar. Eeuwige sneeuw is nog weg te zien, heel ver weg op hoge toppen. Gelukkig deze keer niet over de eindeloze pasweg met haarspeldbochten en met vandaag (zondag) natuurlijk ook veel lawaaiige motorrijders. Opvallend was dat we nu geen tijd verloren met zoeken en navigeren, er zijn zoveel duidelijke markeringen en met ondersteuning van route boek en gps kan het niet meer fout gaan. Onderweg kwamen we een andere Francigena-wandelaar tegen, een Nederlandse die van thuis af was begonnen. We zullen elkaar nog wel vaak ontmoeten tijdena de reis.  Het lopen ging  goed, het weer werkte vooralsnog mee en we liepen binnen de schema s die voor deze 4 uur durende klim vermeld stonden. Voldoende ruimte om van de omgeving te genieten, de prachtige alpenflora, de heerlijke frambozen die we konden plukken, de zwermen sprinkhanen over het pad en zelfs 2 keer dichtbij marmotten gezien.  Tot zover alles goed. Helaas lukte het niet om voor de regen binnen te zijn. Ongeveer drie kwartier voor het einde begon het te regenen, tien minuten later stopte het weer en besloten we die vervelende poncho s maar weer uit te doen en toen we die net weer hadden ingepakt begon het heel hard te regenen. Het laatste half uur was dus flink zwoegen met de steile klim, de glibberige stenen en rotsen en de watertjes waar je overheen moest. Als je dan omhoog kijkt en het hospice in het oog krijgt is alles weer goed: het eind is in zicht. Druipend bereiken we het hospice waar we ons konden melden en opgewarmd werden met warme thee. We hebben het gehaald, WE KUNNEN HET NOG!! Wel met de wetenschap dat het nu niet meer herhaald wordt, lest best. Morgen de berg weer af.

2 september St Bernard-Echevennoz

Het Hospice is een bijzonder onderkomen, nog steeds het klooster van de heilige Bernard van Aosta. Bij het inschrijven krijg je niet alleen je kamer te horen maar ook direct de tijden van alle komende missen en gezamenlijke maaltijden. Je ontmoet dan vele andere pelgrims van diverse nationaliteiten die een deeltje of de gehele Via Francigena doen. En verder staat er na de ingang een soort strenge non die je verwelkomt en iedereen duidelijk te kennen geeft dat wandelschoenen en regenkleding alleen in de kelder mogen worden opgeruimd. De inrichting en de maaltijden zijn sober maar heel degelijk. Uit dit oord zullen we vertrekken voor de afdaling van 4 uur. De weersverwachting is niet best: koud en regen en wat we zien is vooral een dikke mist. Eenmaal buiten was t nog erger dan het leek, minder dan 25m zicht, ijskoude wind en regen. Dan maar niet meer het rondje langs het Bernardbeeld maar direct langs de weg naar het afdalende pad, vlak na de Italiaanse grenspost. Het eerste deel was een moeilijk begaanbaar rotspad, balancerend over grote en kleinere rotsen. Maar nog geen half uur later trok in een paar minuten tijd de mist op en kregen we een stralende zon. En het pad werd makkelijker begaanbaar. Wat een opluchting, weg regenkleding en wat later ook dikke trui. Het liep verder als een trein, achter ons zagen we nog pelgrims aan de afdaling en voor ons liepen Fransen die we al snel inhaalden en de hele weg niet meer terug zagen. Op het allerlaats viel ik door een wegrollende steen en kwam wat ongelukkig terecht. Was even pijnlijk maar het trok al snel weg. Leek gelukkig maar een klein ongelukje. We kwamen al snel in St Remy, het eerste Italiaanse dorpje, goed voor een heerlijke koffiepauze. Daarna volgde nog een prachtig wandeltraject door kleine dorpjes en een geweldig mooi beekdal. We genoten er van en het schoot zo snel op dat we op een pauzebankje dachten nog een etappe door te lopen, dan zijn volgende trajecten weer wat makkelijker te verdelen. Maar dat bleek al snel na deze rustkeer toch wat te optimistisch. De knie waar ik op was gevallen begon te protesteren en steeds erger. Mijn ongerustheid ook! Dan toch maar bij het oorspronkelijke einddoel, Echevennoz stoppen. We vonden daar een uitstekend pelgrimshostel waar ik de kwaaie knie eens goed heb bekeken. Hoe kan het nou dat ik na die val zonder enig probleem nog 10km kon lopen, dat ie nu niet dik is maar wel heel pijnlijk en niet meer kan bewegen? Een lange rust en een stevige zwachtel bracht wat verbetering. Duidelijk was dat het gewricht niet beschadigd was maar wel de spieren gekneusd. Dat geeft goede hoop op spoedig herstel. Morgen een gedwongen rustdag, met de bus naar Aosta en hopelijk een dag later weer voorzichtig op pad.