Aosta dal

3 september Echevennoz-Aosta-Nus

Helaas, een gedwongen rustdag. Al moet ik zeggen.dat de knie na de nachtrust al iets beter voelde, lopen gaat al makkelijker. We nemen een bus naar Aosta, verwachten ons daar wel een poos te vermaken maar dat was toch niet zo eenvoudig zonder veel loopafstanden. En lopen moet nu eenmaal veel vermeden worden op de rustdag. We zijn nog even naar de kathedraal gelopen om een kaarsje te branden op de goede afloop. Daarna geruime tijd op een bank in een parkje doorgebracht en besloten om een halte verder te reizen, per bus naar Nus en daar overnachten. Misschien is dan morgen wel een kortere etappe mogelijk.... En dat bleek een goede keus, lopen gaat steeds beter en de knie voelt veel steviger aan. Als 't moet kiezen we een andere wandeling naar Chatillon of als het kan gewoon de Via Francigena naar Chatillon.

4 september Nus-Saint Vincent

Het kan dus gewoon vandaag, we gaan de Via lopen en niet een alternatief! Een wonderbaarlijk en gelukkig snel herstel maakt het mogelijk.

Het is over het algemeen een fijne wandeling zonder al te veel stijgen en dalen. Vooral dalen is nog wel een negatieve factor. Tijdens de wandeling genoten we van de grote hoeveelheid vlinders in alle kleuren en maten.Na de koffiepauze zo halverwege komen we bij een heel smal straatje, aansluitend op het klauterpaadje met een opvallend versierd huis: op vele muren hangen leuke primitieve en kleurige schilderwerkjes, voornamelijk landschappen. Toen we die bewonderden werden we vanuit het huis aangesproken door een oudere man (de schilder dus) die tijdens een kort gesprek ook aardig Nederlands bleek te spreken.

Hij bood ons koffie aan, een aanbod waar we graag op ingingen. Het was een heel bijzondere ontmoeting met de vele verhalen  van Marcello over zijn familie, verblijf in Nederland, Italie van vroeger en nu enz. Als afsluiting schreven we natuurlijk graag iets in zijn gastenboek. De rest van de wandeling verliep voorspoedig totdat we een beetje eigenwijs besloten een aangegeven klimmend paadje over te slaan omdat dat pad kort daarna toch weer op dezelfde weg zou uitkomen. Niet doen dus!!! want het leverde alleen een erg moeilijke afdaling op en een gezoek naar de weg terug naar de juiste route. Enfin, door ervaring weer geleerd. In Chatillon beslotel we om na een goede lunchpauze door te lopen naar Saint Vincent. Niet zo een lange aanvulling en ook niet moeilijk, het lopen ging zo goed, waarom dan niet. In St Vincent blijkt dat zo ongeveer alle hotels die het routeboek vermeldt niet meer bestaan. We vinden tenslotte het best luxe uitziende hotel La Poste naast de kerk.

5 september St Vincent-Donnas

Een wandeling met veel pittige klimmen en dalen in de eerste helft. Maar het liep goed en schoot flink op. We hadden nog geen eindbestemming vastgesteld, het gaat gewoon door zolang het leuk is. In Berriaz een ruime koffiepauze genomen en bedacht dat er nog best een stuk achteraan kon. Van de voorspelde regen en onweersbuien was nog niets te zien.Er was een vlak en rustig traject door het dal langs de rivier, vooral in het begin een idyllisch pad met veel vlinders en mooie flora. We passeerden mooie dorpjes onderweg en besloten door te lopen tot Hohne-Bard waar 2 hotels en een b&b zouden zijn Dit betekende wel dat we de laatste kilometers langs een drukke autoweg moesten lopen, maar liever nu als daarmee morgenvroeg te moeten beginnen, dachten we Het was een erg vervelende weg, bovendien begon de lucht snel te betrekken wat ons een gevoel van haast gaf. Eenmaal in Hohne bleek het ene hotel niet te vinden, het andere deed het niet meer en de b&b had geen plaats. De nogal onvriendelijke bar-juffrouw bij het gesloten hotel raadde ons aan wat kilometers door te lopen naar het volgende stadje of terug. Goede raad, daar heb je wat aan. We liepen door: het volgende zeer toeristische Bard met beroemde fort had alleen onbetaalbare hotels dus nog wat verder naar Donnas. Daarvoor ligt nog een prachtig stuk Romeinse weg waar we ons nu eens samen op de foto hebben laten zetten. 

En in Donnas volden we in de oude borgo een adres voor overnachting bij een heel aardige oudere dame die een soort b&b had. Zij kwam ons nog grote verse perziken uit eigen tuin brengen en een potje zelfgemaakte jam. Perfecte afsluiting dus. Alleen jammer van dat keiharde bed!

6 september Donnas-Ivrea

Het zou een dag van afwachten worden, de weersverwachting was erg slech tet veel regen. Maar ja, dat was gisteren ook en toen zijn we ook alle buien voor geweest. De dag begon iig droog maar voordat we in St Martin waren begon het al stevig te regenen. We hebben ons daar teruggetrokken in een bar maar wilden na een poosje toch wel weer verder. Er kwamen wat kortere etappes, dat geeft mogelijkheden om te stoppen. Er volgde een heel mooi stuk dwars door de wijngaarden waarbij de druivenstruiken over een soort pergola s op stenen kolommen groeiden.

Prachtig (vooral bij mooi weer). Ondanks de hevige regen ging het geklauter over de stenen paadjes toch goed.

Na de wijnterrassen regende het inmiddels zo hard dat de schoenen begonnen te soppen en het in de poncho s erg koud werd. De enige oplossing was OV zoeken. In Settimo Vitone, enkele km verderop zou een station zijn. Dat was er inderdaad maar al lang niet meer in bedrijf! Gelukkig kwam op dat moment de bus naar Ivrea aanrijden, onze redding!! En ja, ook in Ivrea werden we weer geconfronteerd met gesloten hotels. Toen we verder liepen kwam iemand met een stempel op ons af, we waren natuurlijk duidelijk herkenbaar als Francigena pelgrims en hij was de voorzitter van de plaatselijke VF-afdeling. En behalve een stempel in ons pelgrimspaspoort gaf hij ook enkele overnachtingsadressen in Ivrea. De meeste in ons boekje waren verouderd, een probleem dat ons de rest van de reis zal blijven  opbreken. Het "hotel" waar we terecht kwamen was overigens een  bijzonder bedrijf: een paar eenvoudige hotelkamers en een enorm groot restaurant met vele eetzalen waar het steeds heel druk was. Er liepen erg veel jonge bedienden rond, waarschijnlijk was het een leerbedrijf, misschien wel met extra aandacht voor  werknemers die dat nodig hadden. Wij hebben er iig lekker gegeten.

7 september Ivrea-Viverone

We gaan nu echt de bergen uit het vlakke land in. Eerst nog een stuk langs de flank van de berg wat op en neer. Al met al een wat saaie etappe. Door dorpjes waar niéts was, geen bar, geen bakker en vnl over wegen. We waren gisteren al gewaarschuwd om een bepaald stuk te vermijden omdat er te veel water zou staan. Dit advies hebben we opgevolgd en over de weg door gelopen. Tot er weer goede raad uit een auto kwam: nee hoor Je moet zo en zo, dan komt  't zeker goed. Niet dus, we zijn vooral bezig geweest om een weg langs de plassen te vinden (de schoenen waren nog nauwelijks droog van de plensbuien van gisteren). Ook dat kwam wel weer goed, zeker toen we na 15km een bakker en een bar vonden en het gebied na dat dorp ook heel aantrekkelijk werd om te lopen. We zagen mooi gerestaureerde resten van een Romaanse kerk van begin 13e eeuw.

Naarmate we het meer van Viverone naderden vlogen er vele libellles (en zwaluwen). In  Viverone vonden we een prachtig hotel Lido direct aan het meer. Prachtig aan de buitenkant, achter de kamerdeur liet het nogal wat te wensen over. 

8 september Viverone-Vercelli. Het plan was om een stukje af te snijden en wat klimmende wegen te vermijden.

Om van uit het hotel weer op de route te komen hadden we een eigen route langs het meer gepland, best leuk maar bij nader inzien wel enkele km langer. In het dorp waar we de route weer bereikten werden we aangesproken door iemand in een soort fanfare-pak die ons graag wilde vertellen over het grote feest van San Rocco dat bijna ging beginnen. Na een korte aarzeling besloten we toch maar te gaan kijken naar deze regionale folklore. We hebben de kleurige groepen gezien  op een plein waar ook allerlei versierde karren en tractoren zich verzamelden. Het lijkt wel of iedereen uit het dorp mee doet op zo een dag.

Het duurde te lang om de optocht naar de kerk af te wachten, we liepen verder en vonden tegen de verwachting in een bar die open was. Daar kregen we direct gezelschap van andere wandelaars, een Amerikaanse die tot Rome wil lopen en een Engels paar die kort voor Rome zullen stoppen. Op een geheel Engels-sprekend terras is het wel vreemd schakelen tussen alle talen die de laatste tijd gebruikt zijn. Hierna volgt het 2e deel van de dagtocht, de Po vlakte in. Helemaal plat, eerst allemaal mais, mais, mais dus niks te zien, daarna ellenlange paden door oneindige rijstvelden. Loopt makkelijk, schiet flink op maar is wel erg saai.

Geen verrassingen om de hoek van het pad, geen leuke huisjes of dorpjes, alles tot in de verte goed te zien. Wat dan wel weer verrassend is zijn de vogels: nog vele zwaluwen, kleine zilverreigers, een ijsvogeltje, modderkruipers in de sloot en ook nog wat mooie vlinders. Dat zijn dan weer mooie goedmakers in zo een gebied. Het dorp waar de route eindigde was erg uitgestorven en zag er niet aantrekkelijk uit. Geen  plaats waar je wil overnachten. En omdat we de laatste 16 km naar Vercelli toch niet wilden wandelen besluiten we nu al de trein te nemen en een hotel te zoeken in Vercelli. Dan zullen er de komende dagen 2 kortere etappes volgen door de rijstvelden, ook een fijn vooruitzicht na deze lange dag.

​​​