6 juni tot 12 juni

6 juni: Santhia naar Vercelli.
We konden de dag heel rustig beginnen met een treinreisje vanuit Turijn, terug naar waar we gebleven waren. Vanaf station Santhia de route weer oppakken was geen probleem, de weg die nog voor ons lag misschien wel. Het zou een pittig dagje worden, dat was vooraf al duidelijk. De afstand was wat bovengemiddeld, de temperatuur ook en de aard van het landschap leek bij voorbaat minder aantrekkelijk: links, rechts, voor en overal rijstvelden. Maar dat bleek dus wel goed uit te pakken. Wat een vogelparadijs! Reigers (blauwe- en zilver-), kieviten, de kwak(een kleine reiger) bonte kraai, groepen ibissen, steltkluten en misschien nog wel meer. Dat is genieten, jammer dat je geen zware verrekijker mee kan nemen!
Het laatste deel van de wandeling begonnen de voeten weer te rebelleren, maar gelukkig was Vercelli toen al duidelijk in zicht. We zijn tot nu toe veel aardige mensen tegengekomen op onze tocht. In het hotel viel dat deze keer nogal tegen: de juffrouw bij de receptie van het door ons geboekte 4-sterrenhotel vond kennelijk dat wij niet tot de gemiddelde clientèle behoorden en daarom ook niet vriendelijk behandeld hoeven te worden. Ach... t zal wat.
Inmiddels zijn we in Vercelli op de helft van onze reis: 850km gelopen vanaf Reims, nog 850 te gaan tot Rome. We beginnen aan het laatste deel van de Lightfootguide, onze trouwe wandelgids die ons over het algemeen vrij duidelijk de weg wijst. Dat is een enorm verschil met de manier waarop wij bij onze 1e rometocht 8 jaar geleden de weg moesten zoeken: toen hadden we niets meer dan een stapel aan elkaar geniete dagroutekaartjes zonder enige verdere uitleg, geen beschrijving, geen gps en soms meer, soms minder routemarkeringen. Toen zijn we toch ook op het Sint Pietersplein gekomen maar wel met meer navigatieproblemen.

7 juni: Vercelli naar Robbio
We waren er op voorbereid, weer een dag door de rijstvelden met weinig onderbreking, zoals er de komende week nog vele dagen zullen volgen. Toch viel deze wel anders uit dan de vorige dag. Nadat je eenmaal de stad bent uitgezwoegd gaat het voorlopig over diverse dijkjes langs de velden, dat was de eerste helft van de route. Daarna kwam er veel meer afwisseling in het landschap en gelukkig ook wat schaduwplekjes. Dat alles maakte het tot een aangename tocht. Met gebruik van wat afweermiddelen was de beruchte "muggenterreur" van de Povlakte nog goed te doorstaan. Net voor Robbio zagen we ineens 3 beverratten het water in vluchten; een eindje verderop voelden zich weer veilig genoeg om heel ontspannen rond te dobberen en ons te bekijken. Wat een mooi gezicht!
In Robbio wilden we overnachten bij een adres via de parochie. Hiervoor moesten we ons melden bij het Municipio = gemeentehuis. Nou, melden was niet nodig, gewoon even op je beurt wachten, dan worden zonder enige verdere aankondiging de sleutels en de stempel voor het pelgrimspaspoort om de balie gelegd. De medewerkster liep met ons mee naar een kamer op een verdieping achter op de binnenplaats van het gemeentehuis. Een sober onderkomen met alles wat nodig is voor een overnachting. We lazen dat er veel gebruik van wordt gemaakt, logisch met zo een goede voorziening op maat.

8 juni: Robbio naar Mortara
Een korte route, lekker rustig aan. En jawel, door de rijstvelden. Heel leuk, dat voortdurende kikkergekwaak dat aan alle kanten uit de natte velden opstijgt. Deed even terugdenken aan de velden koolzaad in Frankrijk die zo prachtig zoemden van alle soorten hommels. Elk gebied met z'n eigen kenmerkende geluiden.
Wat is Italië toch een heerlijk land: overal, in de kleinste plaatsjes vind je koffiebarretjes die ook altijd open zijn. Wat hebben we dat gemist in Frankrijk. En dan die ijsjes- onze dagelijkse beloning na de wandeling. Nog iets wat ons is opgevallen was dat veel cafe's en dergelijke worden gerund door Vietnamezen, zoals we in Nederland vaak bij cafetaria zien.
Verder worden we vaak aangesproken door allerhande voorbijgangers die informeren naar het verloop van onze pelgrimstocht of ons advies willen geven of de weg wijzen. Heel veel betrokkenheid: de Via Francigena wordt bekend!!

9 juni: Mortara naar Garlasco
Wat ik bij de vorige dag al schreef, dat we als pelgrims veel aandacht krijgen in de dorpjes was deze dag in dubbele mate het geval. In het dorpje Tremello waar een oudere meneer op een fietsje met plakker Via Francigena rondreed en wandelaars aansprak met de vraag of zij een stempel in hun paspoort wilden. Graag! Waarop hij de paspoorten in ontvangst nam en wegfietste om na enkele minuten terug te keren, met de stempels, en voor ieder een testimonium van de parochie Mortello en een button VF. Een mooi aandenken. Later een hartelijke begroeting door een mevrouw die nog vroeg de groeten aan Papa Francesco te doen... later een aanbod van auqa. Maar er zijn ook wel andere aspecten aan deze reis - niet alles is een filiaal van het paradijs: we zien de vervuiling van de watergangen met petflessen en andere zooi of illegale stort, of langliggend vuilnis. En ook 2 keer jonge Afrikaanse vrouwen aan weerszijde van een weg: zittend op een stoeltje en een paraplu als merkteken langs de weg - al snel realiseer je je dat hier prostitutie aangeboden wordt... hoe bitter! Of eerder wanneer je langs het beoogde hotel komt en de jonge afrikaaanse mannen ziet rondhangen en fietsen...hotel completa...
Op onze route kwamen we bij Sanctuaria della Madonna della Bosola, een heel aparte bedevaartsplaats: in de kerk een mengeling van barok en moderne expressie in schilderingen en beeldengroepen. Het leek een min of meer trouwe groep bezoekers te trekken. In de bijbehorende horecagelegenheid werd direct gevraagd naar ons pelgrims-paspoort, dit werd voorzien van een volgende stempel en we kregen het aanbod om kosteloos te drinken en te eten. Een slaapgelegenheid was er niet (meer) maar we kregen de tip om het pelgrims onderkomen achter de kerk in het nabijgelegen Garlasco te gebruiken. Na ons daar te hebben geïnstalleerd hebben we een eerste keer in een echt Italiaans Ristorante gegeten. Volgens tradities van de Italiaanse maaltijd. Maar gelukkig niet al te uitgebreid. Heerlijk!

10 juni: Garlasco naar Pavia
Een voortzetting van de rijstveldentochten, dachten we. En dat was de eerste helft ook wel zo. Maar toen begon het landschap definitief te veranderen. We verlieten de velden, begonnen zelfs een beetje te klimmen en kwamen in een bos - en recreatiegebied langs de rivier Ticino. Een aangename verandering. Toen we dichter bij de stad kwamen veranderde ook het type gebruiker van het bos en bleken we te wandelen in het homo-bos. Ook in Italië dus een bekend verschijnsel.
Om Pavia binnen te komen moesten we de rivier over door de prachtige overdekte brug Porta Coperta. Daarna volgde helaas een hoop frustratie: de in onze gids vermelde toeristeninformatie bestond niet, de telefoonnummers klopten niet (9 cijfers) en al rondlopend zagen we ook geen hotels. Het werd een hele zoektocht maar tenslotte komt het toch altijd weer goed, in de buurt van een station i altijd wel wat te vinden We zijn benieuwd of onze relatie met Pavia nog goed kan komen....

10 juni zaterdag, rustdag in Pavia
Onze relatie met Pavia is ten gunste gekeerd!
Een, alweer...., mooie en levendige stad met vele bezienswaardige en eigenaardige plaatsen. Kerken die volledig in de bebouwing van eeuwen zijn opgenomen, een bijzonder universiteitscomplex, de rivier en de levendigheid. En voor ons zeer welkom, wat buiten het centrum een wasserette en een kapper! Verder helaas wel wat "onopgeruimd" en rommelig en teveel graffitiplekken in het oude centrum. In de Dom waren we enige tijd aanwezig bij een traditionele gezongen mis. Toen we daarna buiten de kerk kwamen stuitten we op een grote concentratie politie gevolgd door een bonte en luidruchtige stoet Pavia Gay Pride. Bizarre contrasten! De stad is een meerdaags bezoek zeker waard. Voor ons zit dat er niet in, morgen weer op weg!