Dag 7, van Rieti naar Greccio

Door mijn wedergeboorte na de rustdag konden we onbezorgd aan de volgende tocht beginnen. Ik kon weer ongehinderd trapjes op en af en het gesnotter en de keelpijn behoorden ook tot het verleden. Het wordt natuurlijk weer een stevige wandeling maar we kunnen het weer aan.  Na een heerlijk begin langs de rivier lopen we nog een stuk door het dal. En daar bemerkten we ineens dat we de routebeschrijving en de kaartjes verloren zijn. Wat nu ? Teruglopen en zoeken lijkt geen oplossing. We weten waar we naartoe moeten, we hebben een gps en bovendien lijken we deze weg wel op de geel-blauwe markeringen te kunnen vertrouwen, die hebben we nu steeds op de route gezien. Het wordt goed opletten dus. Bovendien leidt onze route ons weer langs een groot klooster dat maakt de richting nog duidelijker. Bij het klooster was het erg druk, enekele reisgezelscha ppen werden er rondgleid. Wij bekken het op eigen gelegeheid. Verde is het een prachtige route, het lopen was weer hard werken maar het lukte allemaal goed zonder spierpijn. Totdat..... Marius op een dalend paadje uitgleed over de losse steentjes en daar een zere rib en schouder aan overhield. Niet prettig, maar hij kon gelukkig nog vrij goed lopen. Dat was nog niet genoeg onheil op een dag. En uur later viel hij in een dorp van een stoeprand en kwam lelijk terecht op zijn andere arm en bril. Een hoop ellende zo alles bij elkaar. Na van alle schrik te zijn bekomen en de verwondingen wat opgelapt te hebben zijn we heel voorzichtig doorgewandeld, het was gelukkig niet meer zo ver en een groot deel over de asfaltweg. 

In het piepkleine dorpje Greccio troffen we bij de bar tegenover het hotel een Nederlands stel. Zij deden een georganiseerde wandelreis met bagagevervoer. Klinkt toch ook heel aantrekkelijk en zij dachten dat dat wel iets voor ons zou zijn, als wij later oud zijn.... En zo hadden we tenslotte nog leuke afleiding na een dag vol hoogte- en dieptepunten !