12 juni tot 19 juni

12 juni, Pavia naar Belgioioso.
Flinke regen en onweersbuien toen we opstonden. Dat was voor deze dag gelukkig geen probleem, we hadden een korte en waarschijnlijk niet zware etappe voor de boeg. Het moest dus alleen maar op tijd ophouden met regenen, wij hadden tijd om daar even op te wachten. En de buien trokken over zodat we nauwelijks vertraging hadden. Het was inderdaad makkelijk lopen over rustige wegjes (toen we na anderhalf uur Pavia achter ons hadden gelaten) en het weer knapte op tot aangenaam wandelweer. In een dorpje werden we aangesproken door een man die graag wilde weten waar we vandaan kwamen en zelfs specifiek uit welk deel van Nederland. Hij vertelde dat hij in de buurt van Groningen had gewoond (Haren) en dat hij het daar erg mooi vond, zo groen en al die kanalen. Dat was al de 2e positieve beoordeling in 24 u
De dag hiervoor vertelde een Italiaanse jongen die in de frietzaak "Queens chips Amsterdam" (2,50 een kleine puntzak) in Pavia werkte (!) dat hij pas in Amsterdam was geweest en dat hij de ontspannen sfeer daar zo prettig vond; niet zo opgefokt als veel andere grote steden.
We hebben onderweg ook kennis gemaakt met een Engels echtpaar die tot Piacenza lopen, die zullen we zeker nog wel verder spreken.

13 juni: Belgioioso - Orio Litta.
Voorbereid op een lange tocht stonden we om 7 uur klaar voor vertrek. Maar er wachtte ons eerst nog een verrassing. Even terug naar de avond hiervoor: we gingen eten in het restaurant van het hotel. Dit bleek op zondagavond een zeer druk plaatselijk eethuis te zijn waar hele families met z'n zessen een pizza van anderhalve meter bestelden die dan aan tafel door de ober in stukken werd gesneden. Veel gasten, veel personeel en een chaotisch sfeertje. Die chaos werd compleet toen we gingen vragen hoe laat het ontbijt was. Er gingen allerlei mensen zich mee bemoeien onder vertaling van een barjuffrouw die een paar woordjes Duits sprak. De conclusie was dat het niet eerder kon dan 8 uur en onze conclusie dat dat veel te laat was dus dan maar geen onbijt.
En nu de ochtend: gepakt en gezakt waren we nog even in gesprek met de Engelse pelgrims toen we door de hotelmedewerkster werden uitgenodigd voor het ontbijt, om 7 uur. Zij zal de enige zijn die iets van het hotel weet, al die anderen gaan 's avonds helemaal op in de chaos van het restaurant.
Al met al een goed begin van een verder rustig verlopen dag. Opvallend: bij een bosrandje ergens vlak bij het spoor een grote hoeveelheid vlinders, waarvan vele van een soort met iriserende kleuren - bruingeel met een blauwe weerschijn- erg fraai! Het is ons verder gelukt de lange wandeling redelijk fit te voltooien - de laatste kilometers zijn altijd zwaar - en zo bereikten we het pilgrimshostel in Orio Litta. Het bespreken hiervan heeft de hele ochtend vele vergeefse telefoontjes gekost, maar het gaf wel opluchting toen het eindelijk was gelukt. We hadden het hele hostel voor ons alleen, lekker rustig (dat hadden we ook wel nodig na zo een dag) en van alle gemakken voorzien. In het gastenboek zagen we vele namen van pelgrims die wij al eerder hadden ontmoet en die nu een of meerdere dagen op ons zijn uitgelopen. Maar wij blijven wekelijks genieten van 1 vaste rustdag, dan maar 2 weken langer onderweg.

14 juni: Oria Litta naar Piacenza.
Een rustig wandelingetje gemaakt door de uiterwaarden van de Po naar het bootje dat ons een eind verderop aan de overkant zou afzetten. De schipper volgt speciaal voor pelgrims de route die bisschop Sigeric 1000 jaar geleden afgelegd zou hebben. Wij werden als enige passagiers afgehaald bij een stijle steiger waarna het in het kleine bootje in hoog tempo naar de overkant ging. Daar aangekomen werd de schipper spraakzaam en wilde graag van alles vertellen over de sporen van, bijv. de (niet echte) voetafdruk van Sigeric met het christelijk symbool van de vis erbij. Bij zijn casa wilde hij ons paspoort voorzien van een stempel en legde hij aan de hand van een grote pelgrimsadministratie uit hoe het aantal Via Francigena-lopers was gegroeid de laatste jaren en waar ze vandaan komen. Echt uit alle delen van de wereld. Ook een groeiend aantal Nederlanders en Duitsers. Maar weinigen lopen de hele weg vanuit Canterbury.
De weg naar Piacenza was verschrikkelijk langs een heel drukke autoweg, daarvoor had de reisgids al gewaarschuwd. Maar er was geen andere oplossing en we waren erop voorbereid. Blij toen we eindelijk langs de oude stadsmuur de stad zelf binnenkwamen. Daarna hebben we onze draai er niet gevonden: stil en sfeerloos, geen enkele verwijzing naar bijzonderheden, hotels of wat dan ook. En geen gelateria!! Reden genoeg voor ons om te besluiten om de stad te verlaten. We namen de trein naar Fidenza en een hotel bij het station, direct langs de route. Daar was nog een reden voor: de etappe na Piacenza was onmogelijk lang (35 km zonder mogelijkheid tot onderbreken). We zouden de volgende dag van Fiorenzuola naar Fidenza lopen en dan weer verder gaan.

15 juni, van Fiorenzuola naar Fidenza.
Dit zou de laatste wandeling zijn door het vlakke Po-gebied en dat hebben we geweten! Het was lang, winderig en vooral supersaai door grootschalig agrarisch gebied langs lange rechte wegen en paden. Alsof je uren door de Empelse polder liep. Enige interesse werd nog gewekt door een bijzonder klooster met mooie beelden in de tuin in het begin van de route.
Terug in Fidenza hebben we nog een andere expeditie ondernomen: de doppen van de wandelstokken waren versleten en er was misschien nog wel iets voor de wandeluitrustimg nodig. Hiervoor moesten we naar een enorm shopping- en outletcenter ver buiten de stad. We konden daar komen met een speciaal shuttlebusje dat volgens een raadselachtig rooster heen en weer reed van stad naar center vv. Daar vonden we bij de Decathlon alles wat we modig hadden, zelfs een wandelstok voor Marius... Hij had eerder van een hotelmedewerkster een achtergebleven stok mee gekregen en dát beviel bij het lopen heel goed. Zo hebben we nu allebei de weerstand tegen de nordic walking sticks overwonnen en maken nu gebruik van de voordelen.
s'Avonds hebben we ons nog enige tijd gefrustreerd bij het zoeken naar overnachtingsplaatsen voor de komende tijd. We gaan nu de Appenijnen in en daar blijken in de buurt van onze route geen hotels te zijn. Wel pelgrims hostels maar daar is er zeker geen internet. En als je daar eenmaal aan gewend bent... Bovendien blijken al die hostels telefonisch nauwelijks bereikbaar te zijn. We zullen maar op goed geluk gaan lopen, er zal altijd wel een oplossing zijn.

16 juni: Fidenza naar Costamezzana.
Eindelijk de vlakte uit, een ander landschap in. Het is goed dat we ondanks de negatieve verhalen over de Povlakte toch hebben doorgezet. We hebben er genoeg leuke dorpjes en mooie gebieden gezien en aardige ervaringen opgedaan om er geen spijt van te hebben. Maar genoeg rijstvelden, nu de bergen in.
De tocht van deze dag was heel kort (konden we vast wennen) en ging nog door rustig heuvelend gebied. Het bracht ons naar een heel klein gehuchtje Costamezzana waar een hostel zou zijn. Dit hoefden we niet te zoeken want in het voorbijgaan werden we teruggeroepen door de waard van de trattoria - de enige voorziening die dit dorpje rijk was - die ons uitlegde dat er over een uur iemand zou komen om in te schrijven bij het hostel. Hij voorzag ons vast van een stempel in het paspoort en van koffie. De aanmelding geschiedde volgens vaste rituelen bij een strenge herbergierster en zo namen we onze intrek in een gelegenheid die niet meer bood dan bed en bad. Gelukkig is er nog de prima trattoria voor bier, avondeten en ontbijt. Het valt wel op dat zo een zaak goed kan bestaan in zo een kleine gemeenschap. Veel mensen maken er tussen de middag en na werktijd gebruik van, dat is hier echt gewoonte.

17 juni: Costamezzana naar Fornovo al Taro.
Gelukkig konden we 's morgen terecht bij de trattoria voor koffie en een broodje. Intussen was de "herbergierster" van het hostel al langs geweest om onze kamer te doen en de rest van het gebouw te dweilen. Niet zo een rustig gevoel voor 8 uur 's morgens.
Het vinden en volgen van de route viel in dit gebied niet steeds mee: er liepen verschillende markeringen door elkaar en soms helemaal geen pijltjes meer in agrarisch gebied. Maar met wat zoeken kom je wel waar je zijn moet. De omzwervingen leverden ons wel een vos op op ons pad. En een dode slang en een hazelworm en orchideeën. Verder lekkere pruimen en zwarte moerbei- vruchten, zomaar langs de weg! Paradijselijke splinters.
Bij onze koffiepauze kwam de waard vertellen dat hij in Nederland was geweest bij een vriend in Noordwijk. Hij had alle Hollandse steden wel bezocht.
Verder tegen de erg harde wind in en langs een zeer drukke autoweg-brug bereikten we Fornovo. Er was daar een heus tourist-office waar we geïnformeerd hebben naar hotel mogelijkheden (liever even geen hostel). En dat kon, even voorbij het stadje, vrijwel aan onze route. We hebben 's middags nog de moeite genomen om terug te lopen naar het oude centrum en de kerk. Dit viel helaas wat tegen, behalve wat reliefwerk in de gevel, oa een imponerend helletafereel ( vroeger maar Jeroen Bosch- achtig, en imposant). En teveel auto's in nauwe straatjes. Dan maar naar de pizzeria.

18 juni: Fornovo naar Cassio.
We konden de wandeling makkelijk beginnen, klimmend langs rustige wegen. Verderop werd het stevig klimmen op bospaadjes, we moesten immers honderden meters omhoog. Zo konden we wel genieten van prachtige uitzichten over bergen en dalen en ook wel detailwaarnemingen van mooie flora en fauna, oa Gele kamille en de prachtige, staalblauwe en zeer grote (zeker 3 cm) bijen! Alleen het laatste stuk over de weg naar Cassio was erg onaangenaam door de vele motorrijders die er lol in hebben in het weekend over de wegen te scheuren.
Het was met enige moeite gelukt telefonisch een hotelletje in Cassio te reserveren: stond in de reisgids en zag er op de foto op internet goed uit. In werkelijkheid was het waarschijnlijk nauwelijks meer in gebruik als hotel, het restaurant was nog wel in functie. Maar na enige verbazing konden we er toch terecht en zullen we er onze weekend rust nemen.
We gaan proberen de foto's van deze week terug te vinden en zo mogelijk op de blog te publiceren, maar door kuren van de telefoon zijn ze tot nu toe onvindbaar!